Het lijkt me te achtervolgen, het Avé Maria van Schubert hier in Parijs. Met in mijn oren nog het schier onmenselijk grote drama in lijn 5 Bobigny, komt de melodie opnieuw naar me toe. Maar wel anders.
Wij wandelen door de Eglise Saint Sulpice, op jacht naar de Ligne Rose die aan de voet van de obelisk in deze kerk ergens begint, als het gezang langzaam tot mij doordringt. Achterin de kerk staat een enigszins wiebelige sopraan zich aan Schubert bekende stuk te wagen. Mijn tenen knijpen samen bij elke uithaal naar een hoge noot. Ze is niet trefzeker. Ik krijg de indruk dat ze ter plekke les krijgt van de organist, want ze stopt steeds na een paar zinnetjes en dan is er gepraat. Maar dat blijkt niet zo te zijn. Er is een soort dienst aan de gang en ze doet dienst als cantor. Dat verklaart haar grote dirigeergebaren tijdens haar gezang. Maar de gemeente hoor ik niet. Die gaan toch ook geen Schubert meezingen in de kerk?
De kerken lenen zich overigens uitstekend voor het maken van veel foto ‘s. Ze zijn oud – middeleeuws – en allemaal weer anders. Hun dubbele pilaren-met-bogenrijen geven prachtige lijnen en mooie doorkijkjes. Mijn lief en ik klikken er lustig op los, experimenterend met allerlei belichtingen en zo. Leuk leuk leuk! Dat wordt nog een hele uitzoekerij straks, thuis, om de beste foto’s eruit te halen voor mijn album. De beentjes zijn daarna wel toe aan wat rust; die heerlijke salade au fromage de chèvre hebben we wel verdiend.