Streng kijkt hij ons aan. ‘Dit heeft u natuurlijk ook bij zich, meneer Houkes?’ Hij tikt op de envelop die hij omhooghoudt.
EIGENDOMSBEWIJS, staat daar op in dreigende blokletters. Mjin lief en ik wisselen een beschaamde blik en schudden ons hoofd.
‘Ehh… nee dus,’ zegt Paul voorzichtig, ‘ Dat moest zeker wél, hè?’
De verkoper knikt. ‘Jazeker,’ meldt hij meedogenloos, ‘ dat is het EIGENDOMSBEWIJS. Daarmee is de auto van u. Zonder inlevering van het EIGENDOMSBEWIJS krijg u géén Vrijwaringsbewijs!’
Spijtig gaat mijn blik naar de mooie nieuwe Aygo Asp Green, die naast ons in de showroom staat te glimmen. Zojuist is een voor ons aanzienlijk bedrag hiervoor naar de andere kant van de toonbank gegaan.
Alsublieft, familie Houkes, staat er blij op de voorruit, hier staat uw nieuwe Toyota!
Jaja. We hebben een nieuwe auto gekocht. Het nieuwe EIGENDOMSBEWIJS hangt tussen de duim en wijsvinger van de verkoper voor onze neus.
Ik heb onze aanwinst ook al bij de verzekering gemeld. KRT, zegt het kenteken. Krat, denk ik daar direct bij en mijn lief heeft het al over Koert.
‘En wat voor motor is het?’ wilde het meisje van de verzekering weten. Dat moet je dus echt niet aan mij vragen, maar ze deed het toch. Ze zag haar vergissing al direct in, want zij begon een rijtje mogelijkheden op te lezen van een lijstje. ‘Asp green?’ hoorde ik haar zeggen; het klonk alsof ze het zelf niet kon geloven, maar ‘Aspiration Green!’ juichte ik gelijk met behoorlijke opluchting, ‘Ja! Dat is hem! Dat is een speciaal actiemodel Aygo, dat moet hem wel zijn!’
Ze herhaalde het terwijl ze het intikte in haar computer, maar ze kwam er niet helemaal uit. ’Aspiree…ehh … nou, asp-green…’ Tja, in haar lijstje stond kennelijk alleen maar de afkorting Asp. Valt niet mee dan.
Zou het verdraaide EIGENDOMSBEWIJS van onze oude Aygo de pret nu gaan bederven?
‘Het zit dan waarschijnlijk nog ergens in een hangmap, of zo,’ bedenkt Paul vaag, waarop de verkoper ijverig knikt. ‘Als u het nou even opzoekt en straks nog even brengt…..’ suggereert hij op een toch wel dwingende manier.
Even? Wij zijn de autohandelaar in Schiedam trouw gebleven, dus dat even is zwaar relatief vanuit Den Haag. Maar ja, het zal toch moeten.
Dus thuis aangekomen na de prettige maiden-rit in Krat, of Koert, of Aspgreen, schiet Paul direct de trappen op naar zolder, om na twee minuten alarmerend rustig weer terug te komen met de héél voorzichtige vraag: ’En als hij nou níet in die map zit?’
Samen halen we dus de archiefkast overhoop en pluizen steeds moedelozer alle hangmappen uit, waar we nergens een envelop met de vreugdevolle tekst EIGENDOMSBEWIJS aantreffen.
Als we elkaar besluiteloos aankijken, zie ik ineens een lampje boven Paul hoofd ontstaan. Hij heeft een geniale ingeving. Een antieke, vergeten bergplaats. Zo eentje waarvan je denkt als je daar iets indoet: ‘dat vergeet ik nooit meer, want dat is zó logisch…..!’ Nooit meer aan gedacht, die logische doos met het etiket ‘Auto.’
Wèg is mijn lief alweer, terug naar de autohandel, met het EIGENDOMSBEWIJS triomfantelijk in zijn hand.