Het hing er vol mee, afgelopen zomer, bij die winkel op de hoek van het plein in Kalamata. Allemaal hoedjes, rijen lang, boven elkaar, hoedjes en petjes in alle kleuren afmetingen. Niet dat ik een hoedje nodig had, maar het oog wil ook wat. Het was gewoon fleurig.
Helemaal niet zo raar dat ik dit weer verwacht, nu we een paar maanden later weer in Kalamata zijn, op diezelfde hoek. Maar het blijkt anders. ‘Kijk nou!’ roep ik verbijsterd, en ik schiet in de lach.
De hoedjes hebben plaatsgemaakt voor lange rijen paraplu’s. Grote para-plu’s, kleine, plu’s in allerlei kleuren en formaten; rijen lang, boven elkaar. Waar zijn de hoedjes?
De eigenaar zit in een hoek bij zijn handel Hij werpt een verbaasde blik op ons vanwege onze klaarblijkelijke pret. Paul loopt naar hem toe.
‘We waren hier in juni,’ verklaart hij, ‘en toen had u allemaal hoedjes! De hele wand vol. En nu?’ Een breed armgebaar over de uitgestelde handel. ‘Para-plu’s!’
‘Ah! Yes!’ De man grijnst en staat op. ’Ja, klopt!’ Hij wijst naar de lucht. ‘Zon weg,’ zegt hij, ‘warmte weg. Regen komt. Dus…’ Hij haalt zijn schouders op. ‘En volgende week’, vervolgt hij, ‘heb ik wintermutsen en dikke petten. En stormparaplu’s! Het seizoen hè?’
Ondernemerschap, inderdaad. Aanpassen aan het seizoen om te overleven.
‘Goed seizoen gehad?’ vraagt Paul dan. ‘Hoe was de zomer? Flink verkocht?’
Zijn gezicht betrekt een beetje. ‘Mmmm’, zegt hij, na een aarzeling, ‘nou, het kan beter hoor…..’
‘Maar u overleeft wel?’
Met een handgebaar geeft hij aan dat het maar nèt gaat allemaal. ‘Mmm…’
‘Etsi ki etsi?’ zegt Paul, lachend. ‘Zo-zo?’
De man schiet in de lach, verrast. ‘Etsi ki etsi! Haha! Ja precies, dat, ja….’ Een vriendschappelijke klap op Paul’s schouder. ‘Etsi….ha!’
Grinnikend loopt hij zijn zaak weer in.