Is je studietijd een van die periodes in je leven die veel impact heeft? Een van de periodes die de meeste indrukken achterlaat? Hangt ervan af natuurlijk wat je allemaal doet in die jaren, maar het zou kunnen. Wat mij betreft wel. Dat merkte ik pas toen ik na zoveel jaren weer in Groningen rondliep. Groningen, mijn studentenstad. Ik heb er twintig jaar gewoond, hetzij in de stad, hetzij in de provincie, na de middelbare schooltijd in Assen. Negen jaar daarvan was muziekstudie.
De RUG, Rijksuniversiteit Groningen, vroeg mij een half jaar geleden of ik een soort lezing zou willen geven op hun congres. Dat congres werd georganiseerd door de vakgroep Psychologie en het onderwerp was ‘Deception of the Mind’: misleiding, bedrog, leugens. Tja, ze kwamen via het Internet bij mij uit. Haha, niet als bedrieger, maar als slachtoffer van zo iemand. Via mijn boek en site benaderden ze me als ‘ervaringsdeskundige.’
Ik zei het gelijk toe, iets waarvan ik twee dagen voordat het congres zou gaan plaatsvinden, redelijk spijt had. Want eigenlijk vond ik het doodeng, niet het spreken voor een publiek, want dat heb ik meer gedaan. Nee, ik was bang dat mensen mijn verhaal niet interessant zouden vinden en dat ik na de eerste zin al zou gaan merken dat iedereen afhaakte – in slaap zou vallen zelfs. Dit gebeurde echter niet, het publiek was zeer aandachtig en geïnteresseerd, zelfs onder de indruk en voor ik het wist was mijn uur om, maar dat is weer een ander verhaal.
Ik liep weer door Groningen. Al die plekken van toen. Paul was mee gelukkig, we liepen er samen. Alleen, mijn lichaam was daar in het Groningen van vijfentwintig jaar geleden.
Het Feithhuis. Al die kamers van toen, waar de lessen plaatsvonden, de voorspeelavonden en tentamens. Nu een trendy eethuis, verbouwd zonder de sfeer en indeling van het oude huis geweld aan te doen. Ik stond daar weer met mijn fluit en later met de cello. Ik voelde de bibberingen mijn benen weer zoals ik die altijd had ná het voorspelen, ná het tentamen, en ná mijn eindexamen. Niet ervoor, of tijdens, daar had ik geen last van. Na de laatste toon begon het. Mijn knieën trilden weer en de steen zat weer in mijn maag geknoopt. Het studentenhuis op de hoek, dat nu na al die jaren nog steeds dezelfde functie heeft, waar toen mijn rivale in de liefde woonde.
Ach, ja, de eerste liefde. De tijd tussen hoop en wanhoop, tussen verwachting en teleurstelling. Iedereen heeft het wel meegemaakt, maar de mijne speelde zich af in deze stad. Mijn studentenflatje dat ik koesterde en haatte, al naar gelang de omstandigheden.
Al die plekken. De Ebbingestraat, het Noorderplantsoen, de Grote Markt met alle kroegen en het Feithhuis. Ik was daar weer helemaal terug in de eighties, met alle weemoed die erbij hoort…….