Tradities
Nergens ter wereld is de kunst van het in de rij staan zo verheven tot cultuur als in dit land. En in deze stad. De Londenaren lijken het heerlijk te vinden om te gaan queue ‘en. Overal. Dat kan uitbundig gaan, (Oh! Is this the queue? Are you queuing? Queue up here!) maar er zijn er ook die volkomen geruisloos als muisjes achter aansluiten, met hun krantje onder, of tasje aan de arm.
Toeristen lijken hiermee geïnfecteerd te worden. Er zijn bezienswaardigheden waar mensen het kennelijk nodig vinden om elkaar dom grijnzend op een foto te zetten. Soms moet dat beslist op één bepaalde vierkante meter. Dan moet je dus om de beurt, dat kan niet anders. Wij staan dus met openhangende mond van verbazing te staren naar de meterslange rijen bij dit soort punten, allemaal toeristen die staan te popelen om op de foto te mogen, maar min of meer geduldig wachtend op hun beurt. In de Queue. Het is echt een strijd wie het aller- allerleukste kan poseren, of zo.
Toch zijn bij populaire bezienswaardigheden geen paaltjes met touwtjes nodig. De keurige rij wordt spontaan gehandhaafd. Neem de Crown Jewels in The Tower of London. De kilometers toerist slingeren zich zonder hulpmiddelen over het plein voor de ingang. Niemand (nee, zelfs geen Hollanders), doet ook maar een kleine poging om voor te dringen. Het is een gelaten, toch wel opgewekte boel. Een lange, soms zeer lange rij wachtenden. Ach, intussen kun je luisteren naar de verhalen, doorspekt met Britse humor, die de Yeoman in zijn traditionele kostuum staat te declameren over de Tower in vroeger tijden. Het verdient beslist een vermakelijkheidsprijs en je steekt er nog wat van op ook.
Op de achtergrond staan de jongens van de Guard, in hun rode jassen (jawel ook al rood) en met de grote zwarte bontmutsen op hun hoofd, gewichtig heen en weer te stappen en te stampen. Zestien stapjes heen en ook weer terug, voordat ze bij hun hokje weer presenteer-geweer en pas-op-de-plaats doen. Ze zijn waarschijnlijk de meest gefotografeerde mensen in de stad. Wat zullen ze nou echt denken van die duizenden toeristen die zogenaamd ongedwongen met een guard op de achtergrond staan te poseren? ‘Never mind’, straalt er van ze af. ‘We are the Authority. We command and we guard. Ha. Pff. ‘
Want eerbied voor het gezag is de Londenaar niet vreemd. Ze moeten toch wel sidderen als ze op de trein staan te wachten en bij elke trein weer opnieuw alle sancties over zich heen gestort krijgen die ze allemaal te wachten staan als ze het zouden aandurven om geen geldig kaartje te hebben. Van boete tot prosecution, jazeker. En pas op. Vergeet je bagage niet. Zet het ook niet in de weg, want de vertraging zal verschrikkelijk zijn. Op elk station, en bij elke trein wordt het bandje afgedraaid. Maar wellicht is het alleen maar bedoeld als afschrikmiddel gericht tegen liederlijke toeristen die het in hun hoofd zouden halen om zwart te rijden.
Gelukkig hangen de tunnels van de tube vol met bordjes waar je moet lopen. Dan weet je dat tenminste. Keep right, of keep left, talloze geboden, om de vijf meter herhaald. Twijfel is niet mogelijk. Alleen waarom het in het ene station right en in het andere left moet zijn? Daar is geen logica te bekennen, maar wat geeft dat nou. Orde, daar gaat het om.
En de eerste dag heb ik het niet meteen in de gaten, maar op de lange, lange, diepe roltrappen sta je aan de rechterkant, 1 persoon per tree. Anders zijn geïrriteerde en soms verwijtende blikken je deel, want opzij, opzij, maakt plaats. De gehaaste Londenaar moet erlangs kunnen snellen.
’s Lands wijs, ’s lands eer, nietwaar.