‘Toch even kijken’, dacht ik en ik voelde aan de hoek waar mijn objectief tegenaan was gebotst.
Oh, constateerde ik, alleen maar een deukje. Hopelijk zal dat het beeld niet al te erg verstoren, maar dat valt vast wel mee.
Zoals altijd sloot ik de luiken voor de ramen, want we gingen op pad. Van binnenuit, want ook de hor moet dan weer naar beneden. Alleen had ik deze keer – voor het eerst sinds we hier verblijven – mijn grote fototoestel aan mijn schouder hangen, wat daar van afgleed terwijl ik voorover bukte om de hor vast te zetten. Dat zou zo erg niet zijn geweest, als niet pal naast het raam de tv had gestaan. En daar knalde het redelijk grote objectief van mijn Canon tegenaan. Boing.
Ik sloeg er eerst geen acht op en wilde weglopen. Maar voor de zekerheid draaide ik om. Toch even kijken. Ik voelde aan de linkerbovenhoek van de tv.
‘Oh, valt mee’, dacht ik. Er was alleen maar een klein deukje voelbaar. Gerustgesteld liep ik naar buiten en trok de deur achter me dicht. Voordat ik in de auto zat, was ik het eigenlijk alweer vergeten .
Tot die avond.
‘Hee. Wat hebben we hier?’ Paul had de tv aangezet, maar dat leek niet te lukken. Er was een mooie ster aan barsten te zien, die als een modern kunstwerk allemaal samenkwamen in een klein deukje linksboven.
‘Oh!’ Verschrikt voelde ik nog eens op het scherm. Dit kon je allemaal niet zien als de tv nog uit stond. Tevergeefs wachtte op de rest van het beeld, het echte beeld.
’Doet hij het nou niet?’ Mijn vraag klonk benauwd.
‘Nee’, schudde Paul.
‘Helemaal niet?’
Nee. Paul bleef schudden.
Hoe kan dat nou? Ik was verbijsterd. Zo hard was het toch niet geweest?
Nu kon ik alleen maar opbiechten wat er gebeurd was, natuurlijk.
‘Maar is zo’n scherm dan zo gevoelig?’ Ik kon dat niet geloven.
’Ja’, grijnsde Paul. ‘Het is een lcd-scherm. Dat kan niks hebben…’
Nou ja zeg. Verbluft keek ik nogmaals naar wat mijn fototoestel had aangericht. En die tv’s staan de hele tijd zomaar in huiskamers, open en bloot, terwijl alle bewegingen op een ramp kunnen uitlopen? Nou ja, we hadden zelf natuurlijk ook al jaren zo’n scherm en er is nog nooit iets gebeurd. Hoe was dat mogelijk? Ik had trouwens nog nooit van iemand gehoord dat een lcd-scherm naar de gallemiezen gebonkt was. Zou nooit niemand met iets daartegen aan stoten? Per ongeluk? Al die keren dat ik in de buurt stofzuigde of opruimde, poetste of met dingen sjouwde schieten door mijn hoofd. Al die keren meer geluk dan wijsheid?
Nou ja zeg.
‘Ja’, bevestigt Paul vriendelijk. ‘Op je telefoon zit een beschermlaag. Op je computer ook. maar op een tv niet.’
Kijk, dat soort dingen weet ik allemaal niet.
‘Dan koop ik een nieuwe’, kondig ik resoluut aan. Dat moet wel, want het ding is onderdeel van de gehuurde inboedel, hij is dus niet van ons.
’Tja. Zonde hè’, mijmert Paul.
Niets aan te doen. Gelukkig is het niet zo’n grote, dus onoverkomelijk duur zal het niet zijn, dat kan ik nog wel van mijn spaarrekeningetje halen. Bovendien, schiet me plotseling te binnen, ik heb een WA-verzekering. Die hebben in al die jaren nog nooit iets van mij gehoord en daar ga ik verandering in aanbrengen.
De volgende dag rijden we naar Nafplio en we vinden warempel exact hetzelfde toestel. Maar dan met een onbeschadigd scherm. Ik weet wel dat ik nooit meer onbevangen zal stofzuigen.
Maar waaróm doen ze nou ook bij lcd-tv’s gewoon geen beschermend laagje voor het scherm?