‘Hi guys!’
Terwijl ze het zegt, vliegt een blik van herkenning over haar gezicht. ‘Hey, you are back! I recognize you! How are you?’
Dat is ontegenzeggelijk waar. We zijn neergestreken op een terras in Argos, waar we een tijdje terug ook iets gegeten hadden, geserveerd door dezelfde vrolijke dame. Toen vergat ze ons steeds, hetgeen ze een paar keer beschaamd lachend kwam zeggen, waardoor het allemaal een beetje lang duurde. Maar aangezien wij als gepensioneerden geen haast hebben, maakte dat allemaal niks uit.
Nu haast onze wel heel opgetogen serveerster zich naar binnen voor de menukaarten. Jammer genoeg is onze keuze vandaag niet leverbaar.
‘Oh, nee. Sorry, kleisto,’ en er volgt een best ingewikkeld verhaal aan toe over broodjes, en wat er allemaal moet gebeuren, zodat er vandaag geen Milanese kip is. Dat maken we wel vaker mee hier. Vandaag is er moussakas, morgen pastitsio, terwijl het allebei gewoon op de kaart staat.
Maar ze had een alternatief achter de hand. Haar nagel tikte een kipschnitzel met een soort roomsaus aan. ‘Dit is heerlijk!’ juicht ze, ‘you will love it, I am sure!’
Nou vooruit, we nemen dit aangeprezen gericht en eerlijk is eerlijk, het is inderdaad heerlijk.
Wij filosoferen een beetje over het vraagstuk of onze dame nou een Griekse is die heel goed en rap Engels spreekt zonder maar iets van een Griekse tongval erin, of andersom. Het klinkt namelijk heel Amerikaans wat ze doet.
‘Ah, I am glad you guys liked it!’ jubelt ze, na onze complimenten over het voedsel dankbaar in ontvangst genomen te hebben.
‘Volgende keer zullen we dan de kip Milanese hebben, oké?’
Maar nu willen we het nu weten ook, dus daar is Paul met een opmerking over haar perfecte engels. Wederom begint ze te stralen.
‘O, ja, ik ben in Canada geboren!’ roept ze. ‘Ik ben nu… wat zal het zijn… tien jaar hier en I love Greece, ik wil niet meer weg. Hoewel Argos best saai is. Rustig, what you see is what you get, en meer niet,’ Haar armzwaai die het hele plein omvat moet dit illustreren.
‘Maar nee, ik wil niet meer weg. Ik heb een dochtertje, en ga binnenkort trouwen. I am stucked here now.’
Ze vertelt over haar Canadese vader en Griekse moeder, die overigens eigenlijk uit Australië komt, maar echt, ze heeft geen idee wáár in Australië precies.
‘Het is zó moeilijk uit te spreken, dat Australisch’, verzucht ze. ‘Ik kan het niet onthouden, die plaats, laat staan uitspreken…’
Intussen haalt ze haar mobiel uit haar zak en tikt een nummer in. ‘Hi! Hoe heet die plek in Australië nou waar je vandaan komt?’
Ik zie een brede grijns bij Paul. Ze belt even haar moeder voor ons!
‘Wat? Gold….’ We horen een vrouw aan de andere kant het herhalen, voordat onze dame het gesprekje beëindigt.
‘Golden East of zo?’ Het klinkt inderdaad heel onbeholpen uit haar mond, bijna als een spraakgebrek. Er verschijnt een rimpel tussen haar ogen.
‘Nu weet het nóg niet hoor. Het is zo moeilijk, dat Australisch…’