Huis 1

Ineens zie ik een zwaaiende beweging vanuit mijn ooghoek. 
We waren al beetje heen en weer gereden bij het eerste kandidaathuis als we de man op de hoek zien staan. Hij wenkt ons.

De makelaar, zoals weldra blijkt. Alleen had ik hem niet herkend. Een jonge kerel, spijkerbroek, poloshirt. Hij zou ook zomaar de pakketbezorger kunnen zijn. 

Eenmaal binnen zie ik op het aanrecht een oude scooterhelm. Ah, die scooter is dus van hem. Ik had hem al wel zien staan, buiten, bij het toegangsweg, maar ik dacht dat een makelaar in functie wel met een dikke auto zou komen. En ja, in een strak driedelig kostuum.
Hier niet dus.

De uiterst vriendelijke jongen leidt ons langs de drie etages van het prachtige uit natuursteen  opgetrokken huis en laat ons ook rustig zelf rondkijken.
Superenthousiast loop ik heen en weer om de maten op te nemen, dat wil zeggen ik tel de tegels van de woonkamer die net zo groot zijn als de Hollandse trottoirtegels. Voor mijn ogen verschijnt al het beeld hoe de woonkamer eruit zal zien met een deel van onze spullen en ook de mooie werkkamers richt ik in gedachte in. 
Intussen praat de jongen ons intussen helemaal bij, hij weet alles van het huis en de eigenaar, en bovendien ook precies wie de buren zijn.

Ik staar over de enorme tuin met een paar sinaasappelbomen en ik zie hoe het zou kunnen worden met oleanders, olijfbomen en potten met bloeiende struiken. En o ja, niet te vergeten ook rozemarijn, oregano, tijm en nog wat kruiden.

‘Misschien wel klein, de  woonkamer’, peinst Paul zachtjes. ‘Maar ja, in dit land zit je toch het grootste deel van het jaar buiten.’

Een dikke tien, dit huis. Maar we gaan er nog vier bezichtigen.