‘Toch maar uitzoeken of we permanent kunnen gaan.’
’Wat?’ Ik ben zo stomverbaasd dat ik niet meer kan uitbrengen dan dit.
‘Helemaal? Dus zonder adres hier in Nederland?’
Na mijn pensionering verhuizen naar Griekenland, daar droom ik eigenlijk al heel lang van, terwijl Paul daar wat terughoudender in geweest. Zijn voorkeur was om het parttime te doen. Een thuiskom-adres in Nederland naast een leuk huis in Griekenland. Zijn opmerking komt dus best onverwacht.
‘Toch maar uitzoeken of we permanent kunnen gaan.’ En het klinkt serieus. Mijn mond valt open.
‘Laten we het onderzoeken. Of het haalbaar is en ook of het goed voelt’, vervolgt hij, fijntjes glimlachend.
Oj. Hier heb ik zo’n tijd op gehoopt, maar nu hij ons het groene licht geeft, ben ik degene die totaal onverwacht onmiddellijk allerlei beren op de weg ziet. Gevoelsmatig dan. Allereerst, de jongens, bijvoorbeeld. Zeiden die vorig jaar niet O. Nou, gezellig, zo ver weg…?Wel met een schertsende ondertoon, maar toch?
Alhoewel dat meer het idee is, denk ik, want ze hebben allang hun eigen leven en redden zich prima zonder moeder direct in de buurt. Maar eventjes onverwachts langskomen is er dan niet meer bij. Logeren wel, natuurlijk.
Ten tweede, hoe moet dat allemaal? Ik bekijk onze boekenwand in de woonkamer. Wat nemen we mee ? En erger: wat niet
Hoe moet dat allemaal?
Wat moeten we dan nog veel doen!
Maar met mijn vrijheid nu binnen handbereik moeten we nu echt wel serieus gaan overwegen wat we nou precies willen. Anders hoeft het niet meer, want jonger worden we er niet op. Iets in Griekenland, dat staat al een paar jaar vast. Maar tijdens het maken van mijn berekeningen over mijn vervroegde pensioen was wel erg duidelijk dat twee huizen erop nahouden financieel gewoon niet zal lukken. Dus als we iets willen, moeten we keuzes maken.
‘Toch maar uitzoeken of we permanent kunnen gaan.’
Hier was ik niet op voorbereid. Maar de radertjes in mijn hoofd gaan meteen draaien. De medische zorg, hoe is dat geregeld daar? Hoe zit het met zorgverzekeringen? En chronische medicijnen? Wat kost gas, elektriciteit en internet? Hoe zit het met huurbescherming daar, als je voor jaren een huis huurt? Dat soort vragen.
‘We houden plan-B wel op de achtergrond,’ gaat Paul verder, met een strenge blik.
Plan-B, dat behelst een goedkoper appartement ergens in Nederland aanhouden en dan een paar maanden per jaar lekker naar Griekenland. Best aanlokkelijk, ik zou hier ook heel tevreden mee kunnen zijn. Maar de kans dat wij hier een goedkoper appartement kunnen huren is klein, omdat wij net overal tussendoor vallen en dus nergens voor in aanmerking komen. Maar je weet nooit en de huurprijzen in Griekenland zijn in ieder geval een stuk minder hoog.
Maar eerst plan-A!
Mijmerend loop ik door het huis. Boedel mee? Boedel niet mee? Een deel van de boedel mee? Waarschijnlijk.
Nemen we daar iets gemeubileerd? Of juist niet? Liever niet, als het aan mij ligt.
En wat kost internationaal verhuizen eigenlijk?
‘Zal wel duur zijn hoor. Misschien beter om de spullen te verkopen en daar nieuwe aanschaffen’, suggereer ik aarzelend.
De hele nacht flitsen allerlei gedachtes door mijn hoofd, afgewisseld door nog meer beren en fatalistische hobbels, die in het licht van de volgende dag gelukkig weer verjaagd zijn.
Werk aan de winkel. We moeten uitzoeken hoe het allemaal zit en wat er kan. Dus een hoop uitpluizen. Stip aan de horizon: in het voorjaar gaan we – als het tenminste allemaal weer mag – naar Messinia-Peloponessos om wat huizen te bezichtigen. Met een makelaar.
Stel dat plan-A mogelijk is…
Online zoeken we alvast een leuk huis. Ze zijn er hoor. We moeten het alleen nog vinden.