De ondergrond maak ik okergeel, omdat ik dat zo’n mooie kleur vind. En ik weet dat ik met olijfgroene boomblaadjes wil beginnen. Ik zie ook wat gedaantes voor mijn geestesoog die een plek op het doek zullen krijgen. Maar verder? Geen idee. Ik ga gewoon beginnen en zie wel wat er uit mijn penseel komt.
Vrij schilderen is net als een boek schrijven, want dan weet je ook niet precies wat er allemaal gaat gebeuren. Personages nemen het over en het verrast mijzelf ook wat ik dan op moet schrijven. Het schilderspenseel gaat op dezelfde manier zijn eigen gang, net als de pen. Nou, de vingers op het toetsenbord tegenwoordig.
Weldra hangen de groene blaadjes aan een boom en heel soepel verschijnen drie gedaantes. In het wit. Eentje staat achterstevoren. Als vanzelf zit er plotseling een klein zwart figuurtje onder de boom, in elkaar gedoken. Een grote roodgele bol komt in de linkerbovenhoek.
En dan wordt het me plotseling duidelijk. Ineens zie ik wat ik heb geschilderd. Met hernieuwde energie pak ik de kwast weer op. Ik zie wat er verder moet komen. Bomen, figuren. Terwijl ik bezig ben en ineens weerspiegelingen aan zit te brengen, constateer ik dat die dus best wel aan een waterkant kunnen staan.
Ik verf, veeg, kijk en herstel. Of het al af is, weet ik niet zeker. Morgen maar weer een keer kijken.
Het onderbewuste is veel harder bezig dan je soms denkt. Alleen, dat zwarte figuurtje onder de boom? Geen flauw idee. Nog.
Het zou zomaar kunnen. Ik weet het echt niet…
Nou ja zeg wat een prachtige ontwikkeling?! De kleuren zijn mooi en jij vertelt een verhaal . Misschien is die donker kleine figuur je V of wellicht je oude zelf? Ben benieuwd?