Verrast. Dat is de eerste reactie bij onze dorpsgenoten als ze hun voordeur a en ons zien staan. Ook de tweede, zodra ze de versgebakken oliebollen van ons aanpakken. Alle goede wensen waar ze maar op kunnen komen storten ze over ons uit. Kali xronia, me igia ke agapi! Gelukkig nieuwjaar, met gezondheid en liefde!
Het is Oudjaarsdag, maar je kunt hier gewoon naar buiten.
We delen oliebollen uit aan alle dorpsgenoten die we kennen, van het dagelijks groeten, van een kort vriendelijk praatje in het voorbijgaan. Ze worden in dankbaarheid aanvaard. Kali xronia, me igia ke agapi en nog veel meer.
’Wacht even’ zegt Maria, vanuit de keuken klinkt geritsel met papier, stralend duwt ze me zelfgebakken nieuwjaarskoekjes in mijn handen. ‘Voor jullie van ons. Onze wensen voor gezondheid en geluk!’
Het is Oudejaarsdag. Maar je kunt gewoon naar buiten in ons dorp. Geen vuurwerk te bekennen, geen rotjes of rotzooi. Niks.
Happy new year! roept een enkeling ons toe, die paar woorden Engels machtig is. We lopen rustig ons rondje met de oliebollen, Mickey dartelt met ons mee. Het is stil. Geen geknal. Wat een verademing.
‘Neem me niet kwalijk, ik spreek geen Engels’ zegt de oudere dame aan de overkant. Ze koestert het zakje met de oliebollen. ‘De sinaasappels en mandarijnen uit mijn boomgaard voor jullie, ik kon het jullie zelf niet vertellen. Daarom moest mijn dochter uit Athene ze jullie geven…’
Dit moest haar duidelijk even van het hart.
‘Dat begrijp ik hoor.’ Ik antwoord in het Grieks, hopelijk geruststellend. En ik snap het ook, ze willen graag communiceren, maar dat lukt dan niet altijd. Maar ik kan haar nu verstaan!
Het is Oudejaarsavond. En je kunt gewoon, in alle rust, naar buiten hier.
Geen vuurwerk, niks. Ook niet op het moment van de jaarwisseling. De Grieken hebben geen vuurpijlen, rotjes of ander knalvuurwerk. Ze blijven gewoon binnen en gaan om kwart over twaalf naar bed.
Heerlijk. Wat een rust.
