Ik sta vooraan voor een prik.
Een Covid-prik. Wij allebei, want we willen huizen gaan kijken in Griekenland, maar wachten duurt lang door alle Coronamatregelen. We wilden al in januari even gaan, maar het kon niet. Maar goed, tijd zat dus om me helemaal uit te leven op mijn opruimwoede. De grote winst is nu wel dat we in een overzichtelijk, controleerbaar huis zitten en dat is ook wat waard. Zó fijn om precies te weten wat je in huis hebt, en wáár. Dit heerlijke gevoel kende ik tot nu toe alleen nog maar van vakantiehuisjes.
En toen mocht het. Griekenland wil ons bijna weer hebben. De vliegtickets zijn snel geboekt, al duurt het nog wel even tot eind mei. Eindelijk een paar dagen huisjes kijken! Als we tenminste voor die tijd een prik hebben.
De berichtgeving over de hopeloze vaccinatieplanning volg ik op de voet. Ik wil ze daar allemaal wel over de tafel trekken om voort te maken met het prikken. Om eindelijk die oproep eens te gaan sturen. Gek genoeg viel hij toch onverwacht vlot op de mat. Voor dat ik het wist stond de huisarts de eerste dosis ook in mijn arm te spuiten.
‘Heeft Paul hem al?’ informeerde hij vriendelijk. Ik schud nee, Paul wacht op de GGD.
‘Oh, en is hij nu thuis? En wil hij er eentje?’ Nu knik ik. Zeker weten dat hij wil. ‘En kan hij over vijf minuten hier zijn?’ Onze huisarts verklaart zich nader. Mensen komen niet opdagen voor hun vaccinatie of bellen af, dus er is vaccin over.
‘Da’s zonde,’ meent hij, ‘dus prikken we liever iemand die hem wel wil.’ Hij laat er geen gras over groeien en belt Paul zelf even.
Net als ik na het observatiekwartiertje weer naar huis wandel, zie ik Paul de hoek omzeilen. Hij stuift me voorbij. ‘Ik mocht meteen komen!’ hoor ik nog net voordat hij de huisartsenpraktijk binnen rent.
De eerste hindernis is genomen. We hebben nu allebei de prik. Nu is het een kwestie van in de huizenwebsites duiken om te woningen selecteren en afspraken voor bezichtigen te maken.
Griekenland, we komen eraan! Maar nog even wachten, tot eind mei.
Geduld.