Hond Mickey vindt mij sloom vandaag. Ik kwam maar niet vooruit op de berg, hij rent minstens viermaal de afstand en komt steeds even kijken. Waar blijf je nou? En vandaag loop ik ook al niet het hele traject. Een compleet rondje berg zit er even niet in.
Met mijn stok zoek ik zorgvuldig houvast bij elke stap op het keiige weggetje naar boven. Dat was te doen, maar wie stijgt, moet ook weer dalen. Tja. Eigen schuld dikke bult.
‘Gaat het goed? Knie?’ Onze buurman ziet me strompelen en suggereert bezorgd een dokter. Nee, dat hoeft niet. Ik ken het knie-probleem, vorige keer was het de ene, nu de andere. Het gaat altijd vanzelf weer over.
Ik had het beter niet kunnen doen vanochtend, dat balletje zoeken. Mijn knie speelde al een week op, maar het ging bijna weer goed. Alleen kon ik nog geen onverwachte bewegingen maken. Doe dat dan ook niet.
Vanochtend vloog Mickeys balletje tijdens zijn spel hops onder gaashek door, de boomgaard in en stuiterde hops nog verder naar beneden. ‘Oh, ik kijk daar wel even’, dacht ik overmoedig. Hoe moeilijk kon dat hellinkje zijn? De mannen van de boomgaard springen er al jaren fluitend heen en weer. Blindelings. Ondanks de niet al te vast liggende stapstenen naar beneden, maar dat maakt niet uit als je rent.
Ik keek heus wel uit. Voorzichtig zochten mijn voeten houvast, centimeter voor centimeter, alleen werkten de wiebelstenen niet erg mee. Halverwege wist ik al dat ik dit beter niet had kunnen doen. Mijn knie stribbelde tegen, maar omkeren ging echt niet. Ik was er nu toch al bijna? De wuivende olijftakken boven mij boden gelukkig nog wat extra houvast.
Opgelucht deed ik de laatste stap en toen stond ik er! Mijn knarsende knie zag meteen enorm op tegen de terugtocht, mijn gevoel van triomf verdampte met dezelfde snelheid. Met Mickeys balletje als trofee begon ik de klim omhoog, langs dezelfde wegschuivende stenen. Dat het niet zo’n goed idee was geweest, werd nog eens bevestigd. Mijn pijnlijke knie was het er dan ook niet mee eens, met elke stap klonk zijn protest luider. Met de moed der wanhoop slingerde ik mijzelf als een aapje tussen lianen omhoog langs de takken, de steile helling naar hek was eigenlijk niet te doen.
‘Dat ziet er niet goed uit!’ hoorde ik ineens. Van schrik tuimelde ik bijna weer naar beneden, vanaf het terras stond Paul naar me te kijken.
Nee, klopt, het voelde ook niet heel goed, maar ja. Met veel moeite strompelde ik verder over ons erf en doorstond Pauls strenge blik. Waarom doe je zoiets?
Ik vroeg het me zelf ook af. Mijn nu zwaar overbelaste knie had per direct rust nodig. En ik een stok. Dom. Zie je wel, dat heb je er nou van, zou mijn moeder zeggen.
Wandelen op de berg zit er nog niet echt in. Mickey vond me sloom. Hij had gelijk. Ik kan nu even niet sneller. Maar we hebben wel dat balletje terug.
