Ik weet het, ik weet het…
Langzaam wandel ik terug naar huis, rennen durf ik nu niet. Ik glip het tuinhek door en stop daar.
O jee. Daar staat ze, mijn bazin, en ik hoor haar verbaasde vraag waarom ik niet hard ren, zoals altijd als ik terugkom van de buren.
Maar dan ziet ze het. Eerst mijn schuldbewuste gezicht, want ik weet het, ik weet het…. En dan natuurlijk ook de smurrie.
Ik zit onder. Ik stink. Het is groen, nat en heel vies. Mijn voorkant, en linkerflank zijn besmeurd. Hoe zou ik dit kunnen verbergen?
Gaat niet.
‘Getsie Mickey!’ roept ze en ik krimp ineen. ‘Waar heb je nou weer in liggen rollen? Je stinkt een uur in de wind!’
Leuk hoor. Ik heb nergens in liggen rollen trouwens, deze keer. Ik gleed uit.
Ze komt de trap af, naar me toe, voorzichtig kwispelt mijn staart. Want ik weet het, ik weet het…
‘Het zit niet op je rug, gek genoeg,’ mompelt ze. ‘Dus misschien niet echt gerold?’
Ze snuift aan mij. ‘Jakkes. Er zit niks anders op.’ Nu volgen de woorden die ik het meest vrees.
‘Je moet onder de douche. Dit gaat er anders niet af. En je stinkt,’ komt er ook nog even achteraan. Alsof ik dat niet weet. In deze toestand kan ik geen hond onder ogen komen.
Gelaten sluip ik met haar mee naar beneden, naar de badkamer. De baas is er inmiddels ook bij en die loopt de hele tijd maar te grinniken. Zo leuk is het anders niet hoor.
De bazin tilt me in de douchebak, waar ik onmiddellijk weer uitspring. Ja dág. Ik hou niet van water!
Het helpt niet, ze zet me terug en laat het water over mij heen stromen. Er volgt nog een zeepje ook, dat ze er flink insmeert. Ik wil niet en kijk haar smekend aan. Moet dit echt? Met water? Ik kan ook gewoon even lekker rollen op bed of zo?
Ze zijn onvermurwbaar. Ik moet schoon, met water. Een zucht van verlichting ontsnapt mij als ze de kraan dichtdoet en mij afdroogt.
Ik ben weer schoon. En zacht. En ik ruik weer lekker. Voorlopig kijk ik wel beter uit daar bij de buren.
