‘Nu moeten we ook nog de schroefjes hebben natuurlijk.’
Gealarmeerd kijkt Paul me aan. We hebben net de onderdelen van vier cd-kastjes naar boven gesjouwd. Die moeten weer in elkaar. Gisteren twee boekenkasten, nu deze. Wat er allemaal uit die drie pallets van onze transporteur tevoorschijn komt! Mijn mond zakt ervan open. Dat dat er allemaal inpast! Pallets inpakken is een vak dat bewondering verdient. Geen centimeter onbenut, alles past precies in elkaar.
‘Schroefjes,’ herhaalt Paul. ‘En die zitten eh…. in een doos? Ergens?’
Blijmoedig knik ik. Jammer genoeg niet in de doos waarin ik alle andere zakjes met schroeven, bouten, moeren en dreveltjes had gevonden, maar die horen bij alle andere kasten. Die van de cd-kastjes zijn ergens anders.
Bij de plankjes, bedenk ik me dan. Ik had de kleine vierkante plankjes in dozen verdeeld. En de cd’s ook natuurlijk. Hoe logisch zou het zijn dat de schroevenzak daarbij zouden zitten? Mijn blik glijdt langs de twintig dozen die er nog ongeopend staan. Er zit niets anders op.
Met in het hoofd dat wat je zoekt altijd in de laatste doos zit, beginnen we maar gewoon ergens een doos open te trekken.
Boeken, veel boeken. Zware dozen met nog meer boeken.
Toch maar wat uitpakken en opruimen alvast, ik heb het nu tóch in m’n handen.
Minder zware dozen.
‘Oh, kijk, dit is toch mee!’ Ik gris spulletjes uit een doos die ik kwijt was, dacht ik.
Nee, niet het zakje schroeven, dat niet.
Dozen met keukenspul en kleding. Beddengoed.
En hebbedingen. ‘Ach, kijk nou!’ Gelijk ben ik afgeleid van wat we eigenlijk aan het doen zijn.
We draven heen weer, naar boven en weer terug. Maar schroefjes? Nee hoor. Ook geen plankjes of cd’s, trouwens.’
Jeetje, kijk!’ Weer iets dat uitnodigt tot bespiegelingen.
Nee, niet het zakje. Nog niet.
Dozen met van alles en nog wat.
Allegaartjes-dozen.
Dozen met zogenoemde laatste dingen, ja, van de laatste ochtend, hup, er nog snel even in gestopt.
‘Ach kijk eens hier, dat is leuk!’
Nee, niet de schroefjes.
Maar volharding loont. Er verschijnen ineens dozen met wat plankjes ertussen, enkelen zelfs met met cd’s. Jawel. Dit zorgt voor hoop en reden om verder te zoeken.
Maar nog altijd geen schroevenzakje.
En dan, onverwacht, grijp ik naast een paar plankjes en sta ik met een zak schroeven in mijn hand.
‘Dit zijn ze!’ Verbluft bekijk ik mijn trofee. ‘Goh. Ze zitten er gewoon in…’
‘Zeventien dozen verder en nog drie te gaan,’ stelt Paul vast. ’Net niet in de laatste dus!’
Schroefjes! Nu de cd-kast. Aan de slag dan maar.