Het was een van mijn voornemens, toen we hier in Velanidia neerstreken. Een ruime tuin, dus wat kon ik beter gaan doen dan groente verbouwen? Dat kan niet misgaan in dit heerlijke Griekse klimaat. Altijd zon, gegarandeerd succes.
Het eerste jaar was het resultaat best goed. Juichend oogstte ik tomaten, sla, courgette, zelfs reuzenvourgettes. En ja! Zelfs boerenkool en spruitjes!
Maar daarna werd het minder in mijn moestuin. Hij stelde teleur op zijn nieuwe, omgespitte plek achterin. En vorig jaar moest ik berusten in een totale misoogst. Niets hadden we, helemaal niks.
Het was dan ook wel erg warm, twee maanden lang tegen de veertig graden en geen spat regen. Wat wil je dan, als courgetteplant? Ik sproeide goed, zeker. De tomaten reikhalsden naar boven om te groeien. De wil was er. Het lukte ze alleen niet.
Mijn in het kweekkasje zorgvuldig geteelde spruitjes en boerenkool kregen het minst hete plekje, naast de mooie marouliplantjes.
Het verpieterde allemaal waar ik bij stond. De sinaasappelboom stond treurig te overleven, met hangende gele blaadjes en een handvol vruchten van het formaat pingpongbal. Ik sproeide en goot met bakken tegelijk. Sloten water gingen erin.
‘Dit jaar geen boerenkool’, verzuchtte de vriendin met de groenste vingers. ‘Geen spruitjes, geen wortels. Nauwelijks broccoli. Het is ook veel te heet geweest….’ Oh! Ik veerde op. Heel slecht van mij, maar dit deed mij goed. Lag het dus niet helemaal aan mij!
Ik fronste toen na een paar dagen forse regenval de tuin blank stond en de bomen helemaal opleefden. Ik hoorde ze bijna het vocht opslurpen. Sproeide ik dan wel genoeg? Kregen ze genoeg water? Was ik niet te zuinig? Ik deed zoals in Nederland en daar had ik best redelijk succes gehad steeds.
Mijn oogkleppen moesten af en ik verbreedde mijn blikveld naar andere tuinen; van buren, vrienden, en gewoon langs de weg, overal. Met grote ogen bekeek ik de groene bedden, met weelderige courgette, grote witte kolen, grote rode tomaten om je tanden in te zetten.
Het verschil met mijn stukje grond drong langzaam wel tot me door. Het geheim zit in de schaduw. Luwte. Bescherming tegen de zon. Griekse moestuinen liggen vooral in de schaduw. Griekse kassen weren de ergste zon.
Maar dat eerste jaar dan? dacht ik dwars. Ook hier paste inzicht. mijn eerste boerenkool, spruitjes en courgettes stonden tussen struiken, jawel – in de schaduw.
Het roer is om. Mijn potten staan in een zonwerend kasje. Ik heb hem vanmiddag in elkaar gezet. Beschut, tegen de olijfbomen aan. Ruimhartig bewateren, rondom de potten, over de hele vloer. Zeiknat elke dag. Dan kunnen ze slurpen.
Vergeet het tuinieren zoals in Nederland. Ik moet overschakelen naar de Griekse methodes. Het is allemaal net andersom.
