‘Heb ik mooie handen?’
Ik krul ze zo elegant mogelijk om mijn glas heen; mijn vader staat op het punt om een vakantiekiekje te maken. Op foto’s probeer ik mijn handen altijd zo sierlijk mogelijk in beeld te krijgen, zodat iedereen die de foto later ziet in bewondering zal kunnen uitbarsten.
Het houdt me al best lang bezig. Ik wil tevreden zijn met mijn handen, die er hetzelfde uitzien als die van mijn vader (en hiermee heb ik iets wat mijn zus niet heeft) – groot, stevig en sterk. Híj́ kan er alles mee maken. Poppenwagen, hobbelpaard, puzzels, kastjes, stoelen. Fietsen. Tuinen. Tekeningen en schilderijen. Ik beloof mijzelf dat ik dat later met mijn eigen handen ook zal kunnen.
Mijn vader was degene die ons vroeger voorlas en verhaaltjes vertelde. Degene van wie ik van alles heb geleerd, door de kunst af te kijken. Timmeren, hout bewerken, boren, zagen, tekenen en schilderen; ik wilde dit zelf ook, dus begon Erika al vroeg te knutselen en tekenen, hopend op een positief oordeel.
Maar mijn vader jokte nooit.
Zei hij dat hij iets goed of mooi vond, dan vond hij dat echt. Als het resultaat van mijn klusjes niet voldeed, noemde hij het gewoon keihard ‘prutswerk’.
Vijftien ben ik. Nou, bijna zestien.
‘Heb ik mooie handen?’
Peinzend bestudeer ik ze zelf, zelden ben ik zo benieuwd geweest naar zijn antwoord. En dat komt, maar is niet helemaal wat ik hoop. Geen gejubel zoals ‘Ja, prachtig!’
Hij kijkt en beschrijft. ‘Tja, wat betekent ‘mooi’ eigenlijk? Je hebt stevige handen, sterk en groot, met lange vingers, dus heel geschikt om muziek te maken.’
Hij maakt het niet mooier dan het is, ik ben matig enthousiast. Maar hij vult het nog wel aan. ‘Jij hebt dezelfde handen als ik.’ Met een flauw glimlachje concentreert hij zich op zijn camera en drukt dan af.
Mijn handen zijn ook niet echt mooi of elegant. Dat wou ik toen stiekem wel, maar ze zijn precies zoals mijn vader ze omschreef. Stevig, sterk en groot, net als die die hem.
Eigenlijk is dat precies wat ik wilde horen.