De eerste mijlpalen hebben ze allang achter de rug natuurlijk, allebei mijn jongens; en ik dus ook. School, studie, baan. En ze wonen op zichzelf. Ze zijn het huis uit, al negen jaar. Maar nu kondigt Oudste het plechtig aan. ‘Ik heb een nieuwtje.’
Meteen zit ik rechtop, want dit is niet zomaar iets. Dit klinkt in mijn oren als een mogelijk volgende mijlpaal.
‘Ja, ik heb dus een nieuwtje.’ Hij probeert stoïcijns te klinken, maar door de telefoon heen hoor ik hem stuiteren van de adrenaline.
‘V en ik willen gaan samenwonen.’
Ik juich, want ik weet wat een belangrijke en weloverwogen stap dit zal zijn geweest voor Oudste.
‘En we dachten,’ nu komt de ingehouden jolijt er ongeremd uit, ‘eerst een maandje proberen hoe het gaat, gewoon in haar huis, en dan willen we een huis kopen. Samen.’
Weer juich ik, vooral vanwege het vertrouwen in hun relatie dat uit zijn stem klinkt, zijn vastberadenheid. Als Oudste een besluit heeft genomen, dan gaat hij ervoor. Dat de huizenmarkt vrijwel geen ruimte geeft, weet hij ook wel.
‘We dachten, nou, dat het dan ergens maart, april volgend jaar misschien eens zou lukken. Rustig aan, en zo…. Maar ja,’ gaat hij opgewonden door, ‘we zijn bij een makelaar geweest en nog erger, we hebben een paar bezichtigingen gedaan. En weet je wat?’ Zijn stem slaat nu helemaal over. ‘We hebben een bod gedaan op echt een perfect appartement. Het voelde goed, het was zo mooi.’ Hij haalt diep adem, en ik ook.
‘En ze hebben het geaccepteerd!’ Hij klinkt stomverbaasd, alsof hij het zelf nauwelijks kan geloven. ‘Mam, we hebben gisteren een huis gekocht!’
Voor de derde keer juich ik. Ach, rustig aan? Het leven bepaalt soms anders.
Een eerste eigen huis. Wat een mijlpaal. Ook voor mij.