‘Heeft u al betaald?’ is het eerste wat de KEP-man vraagt. Paul heeft net aangegeven dat hij zijn rijbewijs in januari moet verlengen. En dat niet alleen, er moeten ook medische verklaringen en zo omdat hij 75 wordt.
Nee, we hebben nog niks betaald. We hebben namelijk geen idee hoe de aanvraag van een nieuw rijbewijs moet in dit land. Dat gaan we nu uitvinden.
Daarvoor waren we een maandje geleden bij de KEP, een soort loket burgerzaken dat rijbewijzen en nog veel meer regelt.
De man gaat aan de slag met paspoort en rijbewijs als input voor een formulier dat vervolgens keurig uit een printer komt.
‘Kijk’, zegt hij plechtig. ‘Bij een bank moet u eerst even dertig euro betalen en daarna komt u hier terug. Met paspoort, rijbewijs, pasfoto en – heel belangrijk – het betaalbewijs. En dan levert u het oude rijbewijs in en dan duurt het twee maanden.’
Twee maanden?
Paul haalt adem voor een volgende vraag, die de man echter voor is. ‘U mag dan gewoon rijden hoor, in Griekenland. Maar niet in het buitenland.’
Prima. Er zijn voorlopig toch nog geen plannen om naar Nederland te gaan of zo.
Het is nog geen januari, maar we hebben al wel geleerd dat we met dit soort dingen ruim op tijd moeten beginnen.
Dus vandaag rijden wij gewapend met alle paperassen naar Nafplio. Eerst een bank dus, om te betalen. Die zijn er genoeg. Maar zo simpel is het allemaal niet, natuurlijk.
‘Heeft u een bankpas van ons?’ vraagt de dame, als we aan de beurt zijn.
Nee, we hebben nog geen Griekse rekening, dus ook geen pasjes. Dan is het een probleem. Wij mogen niet betalen. ‘U kunt naar het postkantoor,’ vervolgt ze bereidwillig, ’maar daar moet u misschien lang wachten, u kunt ook naar de OPAP’.
OPAP? De gokwinkel? Ik snap het verband met het betalen voor een rijbewijs niet zo, maar we verbazen ons echt allang niet meer.
De OPAP begrijpt het verband helaas ook niet. Neenee, kan niet, dat doen ze niet (meer?) ‘Je moet naar een bank’, zegt het meisje resoluut, in rap Grieks. Ik begin te sputteren dat we daar net vandaan komen, en nu een soort van-kastje-naar-muur-ervaring krijgen, maar ik laat het maar zitten.
Toch maar het postkantoor dus! Waar de drukte meevalt, en waar de strenge medewerkster wonder boven wonder het geld wel in ontvangst wil nemen. Maar niet zonder het formulier, rijbewijs en Griekse telefoonnummer langdurig gecontroleerd te hebben.
Opgewekt keren we terug op onze schreden naar het KEP-kantoor. Trots legt Paul het betalingsbewijs en een meegenomen pasfoto op de balie. Maar nee. De man schudt zijn hoofd, zijn wijsvinger prikt in de pasfoto.
‘Deze foto? Nee, die is niet goed.’
Niet goed? Hij voldoet aan alle officiële eisen?
‘Nee, het moet een speciale zijn, voor een rijbewijs. Die is groter. En hij moet in een envelopje zitten. Dat is belangrijk.’
Envelopje? Hoezo?
Vriendelijk stuurt hij ons weer op pad Nafplio in, naar een fotograaf, anders komt er geen nieuw rijbewijs.
Geen probleem hoor. Een half uurtje later hebben we vier inderdaad belachelijk grote pasfoto’s – in een envelopje met een stempel, en dat maakt het belangrijk. Nu kan de aanvraag beginnen. Of toch niet?
‘O,’ zegt de man twijfelend, ‘het rijbewijs verloopt pas in januari, zie ik. Waarom komt u dan nu al?’
Omdat hij had gezegd dat het twee maanden kon duren, en wij besloten hadden om dit vrij ruim te interpreteren?
‘Als we het nu doen, moet het in januari wéér,’ gaat hij bezorgd door. ‘Dat wilt u niet! En ik zie nu dat er ook medische verklaringen nodig zijn.’
Dat hadden we al op gerekend. Bekijkt hij de spullen nu pas echt goed?
’Weet u, wacht nog een tijdje. Kom begin december terug, met de verklaringen, de foto in het envelopje en het betaalbewijs. Dat is beter. Het duurt twee maanden, ja, maar geen zorgen! Na de vervaldatum mag u ook gewoon nog rijden. Hier, in Griekenland dan.’