‘Ja. Behang eraf. Alles.’
Ik slik moeizaam. Behang eraf? Hoezo? Het is toch licht van kleur?
Keurend tuurt hij rond, de inspecteur van de woningbouwcorporatie.
‘Ja, raambedekking natuurlijk ook weg. Hangt er nog.’ Niet gordijnen, nee, raambedekking.
‘En de inventaris. Staat er nog’.
Duh! Logisch dat het er nog staat. We wonen hier nog!
Hij is piepjong, die inspecteur, ter compensatie draagt hij een zware, dure mantel en stelt hij zich gewichtig op.
‘Nog niet helemaal schoon hier… schoonmaken dus….’ stelt hij vast op de bovenverdieping, druk tikkend op zijn tablet. ‘En alles eruit. Behang eraf, ja…,’ laat hij zich nogmaals nonchalant ontvallen.
Mijn mond zakt nog verder open.
‘Natuurlijk, al die kabels, tja en verfspatjes op stopcontacten. Die moeten verwijderd worden.’
Hallo! We wonen hier nog! Natuurlijk is het niet leeg en schoon!
‘Behang weg’, herhaalt hij, eenmaal op zolder aanbeland. ‘Nou ok, niet alles, die muur daar hoeft niet. Hier wel, en de balken? Tja, overschilderen. Die moeten wit. Plankjes weg’. Vaag zwaait hij naar ons keukentje. ‘Kabels. Alles.’
Langzaam laat ik mij zakken op een stoel. Beseft hij wel wat hij allemaal aanricht? Al het behang eraf? Dit heb ik nog nooit meegemaakt, nergens, en destijds was ik vele malen jonger en evenredig minder krakkemikkig.
‘Oh’. Hij herinnert zich ineens iets. ‘Wacht. De keuken gaat eruit, de badkamer en wc’s ook. Die worden helemaal gerenoveerd. Daar hoeven jullie niks aan te doen!’
Er ontsnapt me een zucht. Dat is tenminste iets.
Zelfbewust stapt hij de tuin in. ‘Ah, ja, verwilderde tuin. Beetje snoeien, beetje onkruid weg. En vanzelfsprekend de zelf aangebrachte overkapping.’ Niet het paviljoen, nee zelf aangebrachte overkapping. Okee.
‘En ja, er zal een paadje moeten komen vanaf het terras tot de schuur.’
Dat wordt stenen leggen op onze seniorknietjes.
De moed zakt me in de schoenen. Al het behang weg? Dat gaat ons een week kosten. Lostrekken, stoomapparaat, vreselijke klus. Ik begin maar vast met het omboeken van de boottickets. We hebben meer tijd nodig, anders redden we het niet.
We zijn best al aan het eind van het latijn door het opruimen, leegruimen, afvoeren en sjouwen. Het zou nog veel erger worden. Na die week behang stomen kon je me aanvegen. De trap naar de zolder haalde ik niet meer en die arme Mickey moest het doen met mini-wandelingetjes.
Eén ding staat vast. Nooit meer behang voor ons, of zware bankjes en kasten ergens driehoog. Het moet er allemaal op den duur ook weer af.