We hebben hem. Eén uur voor de afspraak bij het Griekse consulaat hebben we hem in handen. En er viel kilo’s gewicht van ons af. Gewicht van zorgen, onrust, wanhoop, onbegrip. Zelfs van bijna opgeven. In gedachten was ik al bezig om onze boottickets opnieuw vooruit te schuiven, met als domino-effect ook de hotels en een verzoek bij de RWD om de exportstatus van onze auto te verlengen. (Kan dat überhaupt? Geen idee. Maar je mag maar twee weken rijden met een witte nummerplaat.)
Het Certificate of Conformity. Ofwel het Πιστοποιητικό Συμμόρφωσης / Certificate of conformity / Conformiteitsbewijs / EG-certificaat van overeenstemming, zoals het Griekse consulaat het omschreef in de lange lijst papieren en documenten die we moesten aanleveren om de auto als onderdeel van de inboedel in Griekenland te krijgen. En dat ding moet bij de importeur vandaan komen.
Simpel, dachten we. Gewoon aanvragen en dan sturen ze dat op. Maar niets was minder waar.
En dit was niet eens in Griekenland! De dealer deed zijn best en beloofde het document binnen een paar dagen aan te leveren. Na een week bleek dat iedereen dacht dat de ander het zou oplossen, dus de aanvraag lag nog op een stapel. Maar nu zou het er volgende week zijn.
Helaas, het was er niet.
Nou, donderdag is het er. Echt.
Niet dus. Wenkbrauwen werden gefronst van onbegrip. Waar wás dat ding dan? Er werd gebeld naar de importeur zelf.
Ah. Het komt er nu zeker aan. Zaterdag is het er. Beloofd. We weten het zeker.
Alleen lukte dat toch niet. Hoe kan dat nou? Het moest er gewoon zijn. Kon niet anders. Na het weekend maar verder.
De importeur daalde af tot de postkamer, want ja, dat certificaat moest toch érgens zwerven? Het had zaterdag gewoon afgeleverd moeten zijn.
Waar is zoiets als het ook niet in de postzakken zit? Nergens, verloren, zoekgeraakt, tussen een spleet gevallen?
Er volgde een spoedaanvraag. Wij waren nog maar een dag verwijderd van de afspraak bij het consulaat. Zonder certificaat konden we niet weg. Inmiddels hadden we wél eindelijk onze bewijzen van uitschrijving. Opgehaald in Breda. Breda? Ja, dat kon niet anders op korte termijn en ja, dit is nog steeds in Nederland.
Tegen zes uur maandagavond kwam een verlossend telefoontje. Jubelend hoorden wij aan dat er een met superspoed aangevraagd certificaat van conformiteit zou klaarliggen voor ons morgenochtend, in Raamsdonksveer. Vlakbij Breda, hoeveel mazzel kun je hebben?
In één moeite door hadden we de broodnodige uittreksels en certificaten op zak. Net op tijd. Zonder deze zou de attaché op het consulaat ons geen groen licht geven. Met allerlei domino-effecten tot gevolg, dan zou ik…
Maar dat hoeft niet. We hebben ze. Over een uurtje staan we bij de Griekse consul op de stoep.