De laatste tijd moest ik er weer vaker aan denken. Het boek dat ik nu lees laat mijn gedachten er iedere keer naar afdwalen en dan ben ik een met een beetje weemoed eventjes van de wereld. Nou, beter gezegd: in een andere wereld, die van mijn jeugd. En dan ga ik meer dan een halve eeuw terug in de tijd.
De grote reis van Leloe Swalijs, nog steeds heeft het een prominente plek in onze boekenkast. Gerafeld, half losgelaten rug, verbleekt door de tijd, maar altijd bij me gebleven. Mijn favoriete jeugdboek, geschreven door H. (niemand kent haar voornaam) Wolffenbuttel-van Rooijen, een in vergetelheid geraakte schrijfster. Ze leefde bijna de gehele 20e eeuw en schreef dit heerlijke verhaal al in 1943, maar dit ontdekte ik pas onlangs. Toen ik het las, was het boek dus 23 jaar oud.
Eind jaren ’60 woonden wij in Vlaardingen. Mijn moeder had een tijdje een soort bijbaantje, ze bezorgde namelijk tijdschriften, op de fiets. Het damesblad Margriet en zo. Ze reed de hele Holywijk. En plotseling was daar die zomeractie van de uitgeverij. Men kon tegen gereduceerde prijs jeugdboeken kopen, via de bladenbezorger. Waaronder De grote reis van Leloe Swalijs.
De stapel boeken lag me in de schuur tegemoet te glimmen, de glanzende rode omslag alleen al verrukte me. Ik moet mijn ouders wel hoopvol aangekeken hebben. Maar ja, ik was voorlopig niet jarig en cadeautjes tussendoor waren zeldzaam. Hoe groot was de verrassing toen ik het boek totaal onverwacht tóch kreeg! Zo maar! Ik kreeg zomaar een boek!
En ik was meteen verloren. Het verhaal van het meisje Leloe, in een wondere wereld van magie, het greep me toen al, als negenjarige. Een beetje toverkunst, een lange reis, vreemde ontmoetingen, een onbekende route waar het gevaar overal op de loer ligt en wie kun je vertrouwen? Ik heb het aan flarden gelezen, ieder keer opnieuw. Volgens mij las ik het wel tien keer, toen, ik verdween er gewoon in. Ik kleurde álle illustraties zorgvuldig in en nog netjes ook, zie ik nu. Het boek was – is – me dierbaar.
Mijn hele leven is het met me mee gegaan, het heeft alle verhuizingen overleefd, overal heeft het in mijn boekenkast gestaan.
53 jaar geleden. Mijn hemel. Ik sla het open en zie wat mijn moeder er in
haar destijds nog keurige schuine handschrift in geschreven heeft:
Erika Zöllner, juli 1966
Het boek dat voor altijd in mijn ziel blijft hangen. In de loop der jaren kwamen er wel meer boeken waarin ik mezelf volledig verloor. Maar Leloetje was de eerste. Misschien blijft het me om die reden voor altijd bij.



Iedere keer als ik op reis ga zeg ik tegen mezelf: De grote reis van Leloe Swalijs”. Ik woon al 40 jaar in Canada maar het is het boek wat mij van mijn jeugd bij ia gebleven.
Wat grappig, ik pak vandaag het boek van Leloetje uit een kast op zolder, want ook op mij heeft het vreselijk veel indruk gemaakt als kind, voor mij was het te spannend, want ik droomde er erg van, nachtmerries volgens mij en al jaren vraag ik me af wat het was wat ik zo eng vond. Vandaag ben ik er in gaan lezen. Het boek ligt aardig uit elkaar en ik zie dat het einde zelfs weg is, de achterkant ontbreekt. Ook ik woonde en nog steeds in Vlaardingen, dus grappig dat ik dit tegenkom, de eerste Google poging die ik doe naar het boek, op zoek naar de leeftijd.