Hóe? Zolder? Zoller?’
Die achternaam van mij ligt mijn hele leven al zwaar op de rug. Niemand verstaat het en iedereen moet het gespeld krijgen.
‘Wat is de naam?’
’Zöllner-zet-oo-dubbel-el-en-ee-er.’ In één adem door dan maar, altijd.
Hier in Griekeland hebben ze er al helemaal nog nooit van gehoord.
‘Wat staat daar? Zoll…. Ner? Twee keer een l? Hè?’
Maar dan komt de Umlaut nog.
In mijn paspoort staat mijn achternaam zoals hij officieel is. Met twee puntjes op de o, een trema, of Umlaut, want ja, het is een Duitse naam. (Nee, niet uit TweedeWereldoorlogDuitsland, maar van zo’n tweehonderd jaar geleden, toen onze voorouder uit het buurland naar Rotterdam trok. Emigreerde, net als wij nu gedaan hebben.)
Op alle andere officiële uittreksels staat hij zo getypt – en we hebben er de afgelopen maanden heel wat opgevraagd. Allemaal o-met-Umlaut. Zöllner. Maar die o-met-Umlaut mag sinds het automatiseringstijdperk ook als oe geschreven worden, is officieel vastgesteld. Die puntjes erbovenop werken niet in alle systemen, de ‘e’ vervangt dus de puntjes.
Probeer dan maar eens een AMKA in Griekenland te krijgen. Het inschrijfbewijs bij de nationale zorgverzekering.
‘Uw AMKA ligt klaar!’ schreeuwt de EFKA-medewerkster in Pauls oor, via zijn telefoon. Ik kan het woordelijk volgen terwijl in in de badkamer sta. ‘Maar uw vrouw heeft een probleem. Haar naam is niet goed.’
Ja, dat vind ik dus al járen.
‘Dus die moet ze veranderen.’
‘Je moet je naam veranderen’, meldt Paul even later. ‘Hij is niet goed. Zo kunnen ze je geen AMKA geven.’Nou, welke naam zal ik eens kiezen? Doe nu eindelijk maar eens een makkelijke. Eentje die iedereen overal ter wereld direct verstaat en kan opschrijven Zonder rare tekens of gekke dubbele letters.
Nee, gekkigheid natuurlijk. Ik vermoed al waar het over gaat. Die o, of ö, of oe. Dit hebben de medewerkers van de EFTA nog nooit gezien.
‘U moet de naam veranderen,’ blijft de medewerkster volhouden, haar wijsvinger prikt op de paspoortnaam en vervolgens op die op het Griekse belastingdocument. ö versus oe.
‘Dat is niet hetzelfde.’
Alle overtuigingskracht die ik heb, zet ik in. Ik wijs op de onderste regels in mijn paspoort. Zoellner, staat daar, als tweede officiële spelling. Het is hetzelfde als Zöllner. Echt.
Al snel buigen al haar collega’s zich over mijn papieren. ‘Oh! Duitse naam!’ hoor ik. ‘Nederlandse schrijfwijze.’ Ik laat het maar zo en knik heel hard van ja. Het is een gekakel van jewelste, paspoort en documenten grissen ze elkaar uit de handen, terwijl het besef langzaam lijkt door te dringen. Zöllner lijkt echt hetzelfde te zijn als Zoellner.
De officiële registratie van ons Griekse huurcontract geeft de doorslag. Daar staat het ook. Snel maken ze overal nog kopieën van, voordat ze me met een vriendelijke knik ontslaan. Gaat u maar.
‘Sorry. Oe, ö en zelfs o, moeilijk, wisten we niet…. Dinsdag ligt uw AMKA voor u klaar!’