Terwijl ik sta te praten met Christos, de beheerder van Kotsonis Estate, dartelt het mannetje dwars door de stekelige struikjes die de berghelling bedekken. Steeds overhandigt hij me trots wat wilde aspergescheuten. ‘Σπαράγγι’, zegt hij vrolijk. ‘Eten!’
‘Ja, wilde asperge, kijk! De berg staat er vol mee,’ bevestigt Christos breed lachend. ‘Dit hoort allemaal bij mijn land.’ Zijn arm zwaait over de helling.
Ik had geen idee. We wandelen hier graag met Mickey, het is bijkans onze achtertuin. Prachtig gebied, woester dan de lager gelegen olijfgaarden. Rond de oude olijfbomen groeit veel wilde tijm, anemonen, klaprozen en dus ook wilde asperges. De aanwezige irrigatieslangen vertellen dat het gebied niet volledig wild is. En momenteel wordt er gesnoeid en dus takken verbrand, dat was al niet te missen.
Christos, zestiger, vriendelijke glimlach, staat naast zijn ongewoon nieuw-uitziende pick-up waar onze hond natuurlijk blaffend omheen springt, als hij me vertelt waar hij woont. Op Kotsonis, dus. We kennen olijfoliebedrijf net buiten ons dorp wel.
‘Nou ja, mijn vrouw is de Kotsonis hoor,’ grinnikt hij. ‘Ik niet. Ik ben aangetrouwd. Een soort prins-gemaal. En Matheas,’ hij wijst naar het mannetje dat me nog wat asperges in de hand stopt, ‘woont daar ook.’
Ah. Matheas heet hij dus, het mannetje van de brommer – dat echt overal in en rond het dorp iedereen blijkt te helpen.
Natuurlijk wil Christos weten waar wij vandaan komen en hoe we in ’s hemelsnaam in dit dorp verzeild zijn geraakt. ‘Het staat nauwelijks op de kaart! Er is niets! Jullie wonen hier echt?’ Waarop Matheas hem onmiddellijk volledig inlicht over de exacte locatie van ons huis.
‘Goh’, zucht Christos met een beschaamde blik. ‘Al drieëneenhalf jaar! En we ontmoeten elkaar nu pas!’
Het voorraadje wilde asperges in mijn hand is al flink uitgebreid. Tijdens mijn gesprek met Christos toont Matheas me steeds trots waar hij de wilde groente vindt. Door de pijnlijk scherpe, stekelige struikjes is het niet eens zo gemakkelijk om ze te vinden en te plukken.
‘Pluk hier gerust alles wat je maar wilt hoor,’ zegt Christos. ‘Kruiden, wat dan ook. En feel free om hier te wandelen met Mickey.’
Na een ferme handdruk voor mij en een aai over de kop voor Mickey duiken de mannen weer in de pick-up. ‘Prettig kennisgemaakt te hebben. Volgende keer neem ik iets mee voor jou, Mickey!’
