Het is de vinger op mijn zere plek. Maar hoe fantastisch de muziek ook kan zijn, hoe weldadig het ook is om die via mij als musicus tot leven te brengen – het is geen eigen creatie. Een musicus voert uit wat een ander gecreëerd heeft. Tegenwoordig zou je het ‘coveren’ noemen, zoals bij de zogenoemde populaire muziek ook wel gebeurt. Een song van een ander uitvoeren, al dan niet met je eigen sausje er overheen.
De musicus reproduceert en duikt daarvoor in een jarenlange studie waarin zijn techniek en muzikaliteit ten hoogste ontwikkeld worden. De toevoeging van een eigen interpretatie, hoe verrassend misschien ook, is beperkt. De musicus helpt de componist om diens creatie ten gehore te brengen waarbij hij zijn techniek en muzikaliteit met overgave inzet. Een rol die maatschappelijk gezien absoluut nodig is, die een brug vormt tussen de schepper en de consument – de luisteraars, die er op hun beurt juist veel vreugde aan beleven (waar ik mijzelf overigens ook soms onder schaar). Maar hoeveel de musicus er ook van zichzelf instopt en daar zelf heel erg van kan genieten – hij blijft een kanaal, het blijft een reproductie. Geen creatie.
Dat is wat me al jaren dwarszit als het om mijn eigen vak gaat. Ik wil zelf creëren!
Lezen is consumeren wat een ander geschreven heeft. Het is de ziel en zaligheid van de auteur die in het boek zit. Als lezer kan ik daar heel erg van genieten, maar het is niet mijn eigen creatie. Zonder schrijvers is er niets te lezen voor de consument en een schrijver heeft zijn lezers absoluut nodig.
Maar ik wil zélf creëren.
Een voorbeeld naschilderen kan nog zoveel voldoening en trots teweegbrengen, maar het is niet echt creatief. Het stilleven, het landschap, de persoon achter het portret – ze bestáán al. Naar voorbeeld schilderen gaat vooral om de techniek die de kunstschilder in huis heeft en kan laten zien – ja, natuurlijk ook ruimtelijk inzicht en oog voor detail. Hij heeft een jarenlange opleiding gevolgd om dit tot het uiterste te ontwikkelen. Prima, en natuurlijk leuk ook voor anderen om naar te kijken.
Maar naschilderen is voor mij niet genoeg. Hoeveel leuker is het om mijn eigen fantasie in te zetten? Hoeveel meer voldoening geeft het als op het doek staat wat spontaan ontstaat, maar toch ook van binnenuit komt en na afloop wel degelijk iets zichtbaar maakt, een verhaal vertelt? Niet abstract, maar magisch realistisch. Ik wil zelf creëren, iets maken vanuit mijzelf. Niet iets wat al bestaat.
Componeren kan ik niet. Schrijven wel en schilderen ook, allemaal op mijn manier als simpele amateur. Een verguisd woord, met de mooie betekenis ‘liefhebber’.
Het is nooit te laat om een keuze te maken.