En dan staan we stil. Hoewel het best rustig is op de Zwitserse A2 richting Gotthardtunnel, stuiten we plotseling op de staart van een stilstaande file.
Ons navigatiesysteem had een uurtje geleden wel een paar keer geprobeerd te waarschuwen met teksten als ‘Tunnel gesloten wegens ongeval’ en ‘Verkeersopstopping voor u. Alternatieve route?’, maar dat gebeurt zo vaak terwijl er eenmaal ter plekke niets aan de hand blijkt, dus laat maar gaan, dachten we. Eventjes fronsten mijn wenkbrauwen zich bij het idee dat de Gotthardtunnel afgesloten zou zijn. Ach, we kunnen altijd nog bovenlangs, over de pas. En het is zo rustig op de weg. Dus.
En dan staan we stil. Echt serieus stil. Achter een heel lange rij auto’s, zover mijn oog reikt. Natuurlijk net voorbij de afslag naar boven, die ons over de pas zou voeren. Shit.
Na een paar minuten blikt dat er echt voorlopig geen enkele beweging in de stoet zal komen. Wat je dan allemaal ziet gebeuren!
Schuin voor ons opent zich een autoportier, waar een vrouw uit klautert en zich zorgvuldig uitrekt. Ze strekt haar nek om te zien wat er voor ons gebeurt. Niets, en dat meldt ze haar medepassagier.
Tja, als er één schaap over de dam is, volgen er meer. Hier en daar poppen mensen op boven hun autodak. Wildvreemden beginnen praatjes met elkaar. Honden worden uit auto’s gevist en uitgelaten in de berm. De inhoud van touringcars wordt uitgespuwd, waarna de vluchtstrook vol staat met uitgelaten pubers. Sommigen gaan aan de wandel in de richting van de kop van de file, die toch ergens moet zijn. Koukleumen doen gauw een jas aan en even later weer uit, want het is helemaal niet koud. Een man uit de auto naast ons zet zijn laptop boven op zijn auto en gaat aan het werk.
’Nou’, meldt Paul, ‘dit gaat wel even duren. Ik ga de krant maar even lezen. We zijn hier nou tóch…’
Ook ik stijg uit. Met Mickey, die graag even wat plasjes pleegt en andere honden observeert. Een dikke, gedrongen mopshond slentert langs met zijn net zo dik en gedrongen baas. Een lange dunne vrouw loopt langs met twee langwerpige dunne honden. Een vrouw met een krullerige verwarde haardos trippelt in de berm met haar poedel. Zo baas, zo hond, verdomd als dit niet waar is. En ik wandel met Mickey, die zoals altijd en overal vertedering oproept.
Weer terug in de auto begin ik met een zucht ook maar in mijn boek verder te lezen. We wachten inmiddels een half uur.‘Even een kwartiertje slapen hoor,’ klinkt het na nog eens drie kwartier naast me.
Maar dan gebeurt er iets onverwachts. Het beweegt!
‘Ze gaan rijden!’ gil ik verbaasd. ‘Kijk!’
‘Jammer zeg,’ mompelt Paul,’ ‘ik wou net even een dutje doen….’
Honden worden teruggepropt, mensen haasten zich naar hun auto. Het geluid van dichtslaande portieren klinkt en de stoet zet zich langzaam in beweging. Een stukje verderop komen ons over de vluchtstrook nog twee hardlopende, zwetende pubers tegemoet. Ze moeten nog terug naar hun bus, die ergens achter ons rijdt.
De Gotthardtunnel is weer open, gelukkig. Onvoorzichtig rijgedrag van een enkeling heeft een heleboel mensen twee uur extra reistijd gekost.