Toch begon ik met acrylverf, anderhalf jaar geleden. De voordelen daarvan wogen zwaar mee. Het is goedkoper dan olieverf, en je hebt minder verflucht in huis, het droogt veel sneller, en eigenlijk zie je op het eindresultaat nauwelijks verschil. Bovendien – eerst maar eens proberen. Stel dat ik dat geschilder helemaal niet leuk vind, omdat het helemaal niet lukt?
Dus.
Dat laatste leek me wel zeer onwaarschijnlijk, ik bedoel het stukje van het misschien niet leuk vinden. Want diep in mij zat de wens. En tijdens mijn opruimwoede voorafgaand aan ons vertrek naar Griekenland gingen al die spullen weer door mijn handen. Zou ik nou niet eens….? Eindelijk? Ik heb nu tijd zat? Dus ik besloot het in een opwelling.
Ik ga het doen!
Was het wel een opwelling? Ik had tot heel lang geleden veel getekend en ook een beetje geschilderd. Het was dus meer een lang sluimerende, gekoesterde wens om dat weer op te pakken. Niet voor niets had ik al die jaren de schilderdoos van mijn vader bewaard, net als zijn schildersezel en zijn nog ongebruikte schetsboeken. Onbewust had ik het besluit genomen; voor ik het wist, lag alles op de stapel ‘Mee naar Griekenland’.
Ik ga het gewoon doen. Lekker verven. Ik moest daarvoor wel allerlei spullen aanschaffen. Olieverf is duur, en zou ik niet beter voorzichtig kunnen beginnen? Mijn vader schilderde met olieverf, toen, de ontwikkeling van acrylverf stond nog in de kinderschoenen. Ik had zijn aangebroken en gebruikte tubes tot mijn beschikking, maar toch besloot ik om met acrylverf te beginnen. Vanwege de kosten en toch mijn twijfel of het wel zou lukken allemaal.
Tussen alle andere dingen die mee moesten, prijkte op de pallets dus een grote doos vol acrylverf, kwasten en schilderdoeken. Met ook daarin de oude spullen van mijn vader. Zijn schilderkist, schetsboeken en inklapbare ezel. Daarbij nog twee onafgemaakte schilderijen van zijn hand. Hij bleef doorschilderen tot het eind, tot Parkinson overal een streep onder zette.
Lekker verven. De heerlijke lucht van olieverf brengt me terug naar mijn jeugd, terug naar mijn plek naast de schildersezel van mijn vader, waar ik nauwlettend kon volgen wat hij allemaal deed. Mijn eerste project met olieverf – ja, ik heb nu een voorraadje gekocht! – wordt het afmaken van zijn twee achtentwintig jaar oude Unvollendeten. In mijn stijl, dat wel.
En niemand meer die zegt dat het niet mag of kan.