‘Bij jullie vind ik het altijd hartstikke leuk, kerstdiner. Maar bij oma is het altijd zo’n dingetje. Pff. Met de hele familie en zo, dat is altijd zo véél…! Maar ja, het moet.’
Hij zei het tussen neus en lippen door, mijn oudste. Mijn mond viel open. Al die jaren heb ik gedacht dat de jongens er eigenlijk niks aan vonden bij ons, kerst, altijd in kleine kring, en dat idee zorgde elke keer bij mij weer voor veel stress van te voren.
Wat was ik blij met dit onverwachte statement!
We hadden het over de naderende kerstdagen en de onvermijdelijke vraag: ‘Wat doen we wanneer en met wie?’ Kerstdiners moeten ingeroosterd worden bij de verschillende takken van de familie en dat vereist logistiek talent. Maar veel onderhandelingen waren niet nodig deze keer. Oudste stelde dat de andere familie zich nu maar moest schikken naar mij, omdat ze nog niets van zich hadden laten horen.
Al die jaren ellende, die lastige jaren, verwarrende jaren, verdrietige jaren, die inmiddels gelukkig alweer ver achter ons liggen, had ik plotseling teruggezien in foto’s in de ogen van mijn twee jongens. Het was een klap in mijn gezicht, een dreun.
’Het komt hard binnen’, schreef ik toen in een column op mijn site Wissewassen. ‘Heb ik het goed gedaan? Heb ik ze niet tekort gedaan?’
Gelukkig zag ik verder in de tijd weer wat herstel. Heel langzaam komt weer wat levensvreugde terug.
Maar ‘Heb ik ze tekort gedaan?’ Deze vraag sluimert nog steeds door mijn hoofd. ‘Ik kon toen niet anders handelen dan ik gedaan had. Dus ik weet het niet en misschien krijg ik het antwoord nooit’, schreef ik. ‘Maar ze hebben hun draai gevonden, nu, als volwassenen – hun eigenlijke kern is niet verloren gegaan en nu weer helemaal naar buiten gekomen.’
We zijn erdoorheen gekomen.
Ik weet nu dat het nu anders is!
Wat was ik blij met de tussengemoffelde opmerking, tussen neus en lippen door, van mijn oudste….
Zie blogje Herstel