Mijn oudste zit in IJsland. Met vakantie. Ik lees en kijk mee. De prachtige natuur met de geisers en watervallen, het snorkelen en de walvis die ze zagen. Wat een land. IJsland trekt me, ik zou er graag eens rondkijken. Alsnog.
En dan trekt hij noordwaarts. Naar Akureyri, de tweede stad van IJsland aan de noordkust, en daar nog voorbij, waar dikke sneeuw ligt en ze met veel pret op een slee keihard de helling afroetsjen.
Maar ik blijf hangen in Akureyri. Want jeetje, het had zomaar zo kunnen zijn.
Mijn gedachten gaan veertig jaar terug, naar het jaar dat ik mijn eindexamen conservatorium deed. En daar kwam plots een wel heel onverwacht aanbod. Uit IJsland. Uit Akureyri om precies te zijn. De stad heeft een muziekschool waar een cellodocent gezocht werd. Ja. Via via kwam de vraag bij het conservatorium in Groningen terecht, waar ik net op het punt stond om af te studeren. En het was wel iets voor mij, dacht mijn hoofdvakdocent. Daar had hij gelijk in. Mijn adem stokte even. IJsland! Wat een kans. Ik, naar IJsland. Geweldig!
Als ik dat zou zien zitten tenminste, kwam er achteraan. En óf ik dat zag zitten.
Diezelfde avond schreef ik een brief. Communicatie in de nog internetloze wereld was traag en het antwoord liet weken op zich wachten. Maar er was inderdaad een vacature bij de muziekschool in Akureyri, en – handig – ook huisvesting voor mij. Engels is de tweede taal daar, dus geen probleem. Ik werd steeds enthousiaster. Ik zou gaan! Fantastisch! Bij de ambassade vroeg ik allerlei informatie aan over verhuizing, douane, import, en dat soort dingen.
Maar ineens stokte het. Reacties van de contactpersoon bleef uit, de informatiestroom droogde op, op mijn vervolgbrief met vragen kwam geen duidelijk antwoord meer. Mijn teleurstelling was groot. Toch een beetje vaag dus allemaal, daar? Hoe reëel was het aanbod eigenlijk? Maar ik gaf het nog niet op, ik wilde veel te graag en belde de ambassade nog een keer.
En toen kwam de schok. Oh nee. Het was meteen over en uit. Ik meldde me af bij de IJslandse muziekschool. Niet echt vanwege de vaagheid en onzekerheid. Mijn jeugdige overmoed overtuigde mij ervan dat het wel goed zou komen als ik eenmaal in Akureyri was.
Nee, de echte reden was anders. Mijn hond mocht niet mee.
Mijn viervoeter mocht het land niet in! IJsland is streng met huisdieren. Maar hoe zou ik hem in Nederland achter kunnen laten? Het ging niet door, ik ging niet naar IJsland. Pech, maar geen sprake van.
Ik lees en kijk mee met mijn oudste. Leuk dat hij nu is waar ik ooit had kunnen zijn. Een enkele keer vraag ik me wel eens af hoe het geweest zou zijn.
Als…