De uitnodigingen voor de tweede Covid-booster lagen al klaar,
de afspraak was snel gemaakt en de prik onmerkbaar gezet,
zo onmerkbaar dat ik me zelfs afvroeg of hij er wel in zat,
maar dat bleek wel zo te zijn toen ’s avonds mijn prikarm rechtsboven ging opspelen
en eenmaal in bed kon mijn koortsige lijf de slaap moeilijk vatten,
vooral toen ook mijn nu al vier weken lang verzwikte opgezette enkel linksonder de kans greep om mij eens lekker flink pijn te doen,
twee linkervingers dat dit een perfecte nacht was om in een artrosekramp te schieten
en mijn blaas een paar keer onbegrijpelijk vol zat en dringend geleegd moest worden,
waarna ik toch maar dat paracetemolletje slikte dat ik natuurlijk veel eerder had moeten nemen,
want het lag gewoon al klaar voor het geval dát,
en ik me voornam om straks lekker groene thee te drinken
en mijn lamlendige lijf vervolgens in een stoel te slingeren om bij te komen,
zodat Herakles en de stier misschien een dagje moeten wachten.
