Het begon op de ferry van Patras naar Ancona, eind december vorig jaar.
We hadden de auto op het parkeerdek gezet en ik haalde de 12Volt-stekker van de koelbox los, om die mee te nemen naar onze hut. Er rinkelde iets dat vervolgens op de grond viel, buiten de auto ergens. In het halfdonker kon ik niks vinden; ik tuurde naar de stekker die ik nog steeds in mijn hand had.
O shit. Het pinnetje van de stekker. Weg.
Niet te vinden natuurlijk in deze duisternis, met de irritante Italiaanse bemanning om ons heen die iedereen met woeste gebaren en geschreeuw alleen maar opzweepten tot opschieten, opschieten!
Ja leuk, opschieten. Wie hadden er nu acht uur op deze schuit moeten wachten tot hij eindelijk eens kwam? Juist.
Maar ja, de koelbox deed het dus niet in in hut, met die kapotte stekker – nog een geluk dat het niet hoogzomer was. Ik had nog de flauwe hoop dat ik het missende onderdeeltje de volgende dag, bij vertrek, zou vinden. Helaas niet.
Nieuw stekkertje kopen dan maar, in Den Haag.
Dat gebeurde tegen de tijd van vertrek pas natuurlijk, en er moest toen snel snel op het laatste moment ook nog een rol aluminiumfolie komen uit de supermarkt. De zekering was kapot daar moest iets mee, heel gauw, spoedreparatie, en ja hoor. Hij deed het! Als je er maar vanaf bleef.
Dus het was zaak om het snoer heel voorzichtig te hanteren in de auto, lief toe te spreken en nooit klem te zetten. De goden waren ons goed gezind. De koelbox bleef werken, ook op de boot naar Patras.
Onderweg in Italië had Paul toch nog maar een nieuw stekkertje gekocht, voor de zekerheid. ‘Want’, en hij klonk zorgelijk, ‘het zit niet echt heel betrouwbaar nu.’
Maar straks zouden we maanden de tijd hebben om het ding nog een keer te repareren.
Die maanden werden plotseling slechts een weekje, want wie denkt er nou aan de koelbox voor onderweg, ooit? ‘O ja de koelbox! Even kijken wat er nou mee was!’ riep Paul toen ik weer aan het inpakken ging voor de komende rit naar Nederland.
‘Ah, moet je kijken!’
Hij duwde de gebruikte stekker onder mijn neus, die met de aluminiumfolie. Hij bleek helemaal gesmolten te zijn, de zekering ook natuurlijk. Maar daar lag ook dat nieuwe Italiaanse stekkertje, in de verpakking nog. Dus hop – mesjes, tape en schroevendraaiers erbij en prutsen maar.
Dat verliep jammer genoeg niet zoals verwacht.
‘Hij doet het niet,’ verzuchtte Paul triest, om vervolgens alles weer uit elkaar te halen.
Na nog wat pogingen ontdekte hij iets raars met 5 Volt of zo, dat er helemaal niet tussen hoorde. Dus nog maar meer peuteren, snijden en plakken; mesje, tape en schroevendraaiers; tot ik hem alle werktuigen boos op tafel hoorde gooien. ‘Dit stekkertje is stuk. Is niet meer te gebruiken!’
Dan toch maar even weer een ander stekkertje kopen. Mesje, tape en schroevendraaier erbij, zou het nu lukken?
‘Doet het niet!’ Het klinkt langzamerhand heel getergd. ‘Het zou het moeten doen, maar hij doet het niet! Wat is er nou toch mee?’
Dan verschijnt heel traag een diepe frons op zijn voorhoofd. ‘Hee’.
Hee?
‘Ah!’ Een eurekamoment? ‘Haha! Ik heb de polen verwisseld! Ja dan gaat het niet.’
Ik ben inmiddels ook weer optimistisch, maar te vroeg. Met een gefrustreerde blik werpt Paul na een halfuurtje alles van zich af. We hebben nog steeds geen werkende koelbox.
‘Ik snap er niks van,’ bromt hij. ‘Dat wordt een nieuwe koelbox, ben ik bang.’
Maar ja, een hele nieuwe box kopen alleen maar vanwege zo’n stekkertje?
‘Ik probeer het morgen nog één keer. Als het dan echt niet lukt, geef ik het op.’
Zodoende gaat alle opnieuw uit elkaar. Mesje, tape en schroevendraaiers erbij en peuteren maar.
Ik zeg niets, ik kijk niet en laat Paul volledig met rust. Stilletjes oriënteer ik me op internet alvast op koelboxen-voor-in-de-auto. Met 12v stekker en adapter dus. Niet te vinden hier in Griekenland.
Nou ja, de de heenweg doen we dan maar zonder, wil ik al voorzichtig voorstellen. Dan kopen we er eentje in Den Haag, voor op de terugweg?
Maar dan, toch onverwachts, klinkt er gejuich.
‘Schouderklopje! Kom eens!’
Plechtig steekt Paul de stekker in de adapter.
En de koelbox slaat aan. Hij doet het. Met een schuin oog op de vijf kapotte, uit elkaar gehaalde 12V-stekkers, snoertjes en tape in de prullenbak juich ik mee.