Me karta,’ zegt Paul bij de kassa. Pinnen graag. Zoals elke week.
Maar vandaag – níet zoals elke week – werpt hij een blik op het display, waar het te betalen bedrag prijkt.
‘Nee!’ hoor ik ineens. Tikkend op het display’tje schud hij zijn hoofd. Ik kijk ook en mijn mond valt open.
‘Nee!’ roepen we dan tegelijk, ‘Dit kan niet!’
De kassier lacht vriendelijk en wijst op het te betalen bedrag en het pinapparaat. Hij denkt dat we niet weten hoe het moet. ‘Me karta? This. Here.’
‘Nee. Dit klopt niet’, herhaalt Paul iets dringender. ‘Dit bedrag? Dat kan niet.’
We zijn bij Lidl in de stad vlakbij, zoals elke week. Boodschappen worden duurder de laatste tijd, dat weten we allemaal. Gemiddeld zijn we bij deze supermarkt zo’n zeventig euro per week kwijt. Een dergelijk bedrag verwacht ik nu ook. Verbijsterd staar ik dus naar de kassa. Twééhonderdvíer euro? Zóveel duurder?
Onze kassier merkt nu dat er iets aan de hand is. Hij werpt een blik in ons winkelwagentje en fronst. ‘Dat is wel gek!’ mompelt hij (of zoiets). Hij probeert te bekijken wat zijn kassa gescand heeft en tikt dan zijn collega op de schouder, die aan de kassa achter hem zit.
Er ontstaat een gesprek dat wij natuurlijk niet kunnen volgen, maar ons probleem is wel duidelijk. De collega rommelt wat op het scherm van onze kassa en knikt even later blij.
‘Ah!’ Hij heeft iets ontdekt, zijn vinger prikt bijna het scherm in. ‘De biskota! Wrong!’
Onze kassier begint te blozen.
‘De rol koekjes,’ straalt collega naar ons, ‘die is afgerekend voor honderdveertig euro! Foutje!’
Mijn hemel. ‘Nou,’ zegt Paul, ‘ze zijn lekker hoor, maar eh…?’
Er wordt nog een collega bijgehaald, een kordaat dametje met meer mandaat. Hun overleg is geanimeerd, maar onbegrijpelijk voor ons. Voorzichtig gluur ik naar de rij die zich achter ons vormt, die mensen zullen wel flink balen door het oponthoud. Ik verwacht op zijn minst ongeduldige gezichten en tikkende voeten. Maar niets daarvan. Ik zie een heel rustig rijtje staan, met alleen maar Grieken die zich niet druk maken.
Eindelijk knikt de eerste collega ons toe. Zijn kassa loopt natuurlijk ook vertraging op omdat hij zijn collega te hulp is geschoten.
‘Het komt goed hoor,’ zegt hij joviaal. ‘Foutje in de kassa!’
De dame tikt en veegt ook nog wat op onze digitale kassabon. Dan verschijnt er een geruststellend eindbedrag waar wij gelukkiger van worden. Vierenzestig euro.
‘Dat lijkt er meer op!’ juich ik, terwijl de collega de schuldige koekjes uit onze wagen vist om ze nogmaals te scannen, maar nu voor net iets meer dan een euro.
‘Sorry,’ fluistert onze kassier benepen, terwijl Paul afrekent. ’Dank u wel, fijne dag nog…’
We nemen straks nog een lekker koekje bij de koffie. Vijftien euro per stuk.
