Buurman

Vreemde geluiden doen ons opschrikken tijdens ons altijd zo relaxte ontbijt.
Gestommel en gebonk.
Gerammel met luiken en ramen.
Geschuif van stoelpoten op plavuizen.
Het komt van hiernaast. Hiernaast?
Ja. Dwars door de tussenmuur hoor ik gerammel van bordjes in een kast, hetgeen betekent dat het behoorlijk gehorig is, of dat het servies ijzersterk is. 
Wij kijken elkaar aan. Het kan maar één ding betekenen. De buurman komt thuis.

We kennen hem niet, deze buurman, want hij woont In Chicago. Gemiddeld een keer  per jaar komt hij voor een paar weken naar zijn huis hier in het dorp. Misschien komt hij vaker, en lopen we elkaar gewoon steeds mis, maar we hebben hem in ieder geval nog nooit ontmoet. Het is altijd doodstil aan die kant, waar ik overigens erg van kan genieten.

Op het buurmanterras verschijnt een dame die op strijdlustige wijze een emmer water over de tegels uitstort, vervolgens terrasmeubilair naar buiten dropt en – vanzelfsprekend, laatste nieuwtjes moeten altijd en overal uitgewisseld worden – een conversatie start met onze lager op de heuvel gevestigde achterbuurvrouw, die – vanzelfsprekend – benieuwd is komen kijken wat er gebeurt, maar dit ongetwijfeld allang wist.
Deze schoonmaakdame woont ongetwijfeld ook ergens in het dorp, ze kennen elkaar. Bovendien is de Chicago-buurman een broer van onze achterbuurman, de buurman twee huizen verder trouwens ook, maar die doet er nu niet toe.
De fysieke afstand tussen de twee kwebbelende vrouwen naast en onder ons vormt geen bezwaar, Grieken zijn daarop gebouwd. Ze beschikken over een onwaarschijnlijk krachtig stemvolume.

Als de vermoedelijke schoonmaakster zich na verloop van tijd voldaan terugtrekt in het Chicagohuis en de stofzuiger laat brullen, weten we het zeker. De voorbereidingen zijn gestart, het huis wordt na een jaar grondig schoongemaakt. Buurman komt thuis. Ik ben benieuwd of we hem gaan treffen.