De blik van mijn jongste, als hij de deur binnenkomt. Hij staart me aan, zijn mond zakt langzaam een beetje open. Ik grijns. ‘Wat?’
‘Mam,’ krijgt hij er met wat moeite uit. Hij wijst naar mijn hoofd, een plagerig lachje vormt zich om zijn mond. ’Grijs. Je. Bent. Grijs.’
‘Klopt!’ roep ik. ‘Ik verf niet meer!’
Het is al een half jaar geleden dat ik gestopt ben met het verven van mijn haar. Lang ben ik ijdel geweest, zoals zoveel anderen wilde ik er niet aan, ik wilde er liever ‘jong’ uitzien. Maar zo langzamerhand wordt het te gek. Je kunt dat toch niet tot in lengte van dagen blijven doen? Op den duur is het zelfs lelijk – vind ik dan. Er jong uitzien is prima, er jonger uitzien dan je bent is fijn, maar er met kunstmatige ingrepen té-jong proberen-uit-te-blijven-zien, wordt – vind ik dus – vanaf zekere leeftijd wel zielig. En op dat punt zit ik nu dus ongeveer.
Uitgroei is als eerste bovenop je hoofd goed te zien, maar zelf heb je dat dan nog niet in de gaten. We kennen vast allemaal wel dames die wat te lang wachten met het opnieuw verven. Loop maar eens langs zittende vrouwen; je ziet de bolletjes op de kruin grijs uitgeslagen. Ze hebben dat zelf niet door, want van voren gezien lijkt het echt nog wel wat. Ik was ook zo iemand, vrees ik.
‘Van achteren wonen ook mensen,’ waarschuwde mijn moeder vroeger regelmatig, als ik mijn haar aan de achterkant niet goed gekamd had, of (later) mijn kleren alleen aan de voorkant gestreken had. Nou, van boven wonen ze ook.
Wil ik mijn haar nog steeds verven? Dan moet ik dat elke maand opnieuw doen. Of, na zeg maar een week of zes nooit gaan zitten in rondlopend gezelschap. Langere mensen (ze bestaan!) vermijden die naast me komen staan en op me neerkijken. Maar waarom zou ik?
Ik hou er gewoon helemaal mee op.
Vanwege de vakantie heeft mijn jongste me een maandje niet gezien en ineens lijkt het op te vallen. Hij is de eerste die er iets van zegt.
‘Staat je goed hoor, mam.’ Nu ben ik degene met een lachje om de mond.
Wat is er mis met grijs?
Mijn haren worden allemaal grijs. Wat kan het me eigenlijk schelen.