Honk

Ik werd erdoor overvallen.
Ik had het gewoon niet verwacht. Want neem nou Oudste, hij had al tweemaal een half jaar in Sydney gewoond, weg van huis. De jongens zijn allebei al zowat zes jaar het huis uit, de twee lege kamers in Ypenburg waren vrij snel weer in gebruik genomen voor andere doeleinden. Intussen bleef het een komen en gaan naar en van datzelfde ouderlijk huis, zoals dat gaat met opgegroeide kinderen. We laten ze los, ze nemen hun eigen leven; niks bijzonders en dat vind ik ook, nog steeds. Leuke, fijne en gezellige bezoekjes bleven, waarna ze iedere keer ook weer weggingen, huns weegs.
Maar nu. 
Ik werd erdoor overvallen, ik snapte er niets van, want wat was dan nu ineens precies het verschil? 

Wij genoten van het driedaagse bezoek van oudste met zijn vriendin, hier in Griekenland. Geweldig dat ze al zo snel naar ons toe kwamen; het doet me goed dat ze gezien hebben hoe wij hier zitten, hoe de omgeving is. En ja, daarna gingen ze weer weg, natuurlijk. Maar er gebeurde iets geks. Iets maakte dit vertrek plotsklaps heel anders dan het na een bezoekje in Ypenburg was. Iets dat mij een hol gevoel gaf dat mij gewoon een paar dagen hardnekkig bleef lastigvallen. Wat dat nou was? Ik snapte er niets van. Tot het me plotseling ging dagen.

Want Ypenburg, dat is bekend terrein. Het is vertrouwd, we wonen er al twintig jaar. We kunnen komen en gaan, maar het is thuis, voor ons allemaal. Een honk. De jongens zijn op een gegeven moment uitgevlogen. Ze vertrokken uit huis, maar keren ook steeds weer even terug op het nest.
En nu? Nu ben ik zélf vertrokken, voor langere tijd. Weg van het honk. Dat is het verschil.

Oudste kwam ons opzoeken, hier in Griekenland, en hij ging weer weg. Maar hij verliet nu geen honk, hij ging juist terug naar de vertrouwde omgeving, waar ik niet ben. Het onverwachte gevoel van verlatenheid overviel me als een mokerslag.

We bouwen hier aan een nieuw, tweede honk, dat hopelijk als zodanig gaat functioneren. Maar wij zullen het oude regelmatig bezoeken. Dat kán – ik ben wel vertrokken, maar ik kan ook gewoon even terug! – en het is ook nodig, niet in de laatste plaats voor mijzelf.