Bezienswaardig

Ik zie ze kijken, elkaar toefluisteren, wijzen. De vrouwen dan, de mannen zal het een zorg zijn.
‘Kijk, dat zijn buitenlanders,’ fluisteren ze elkaar toe. ‘Uit Nederland. Ollandía…’
De vrouw werpt een snelle blik op mij. Als ik haar even later weer tegenkom, is een brede glimlach mijn deel. ‘Kalimera. Eh, good morning!’ Want ja, een Olandésa  spreekt geen Grieks.
Verrast kijken de vrouwen me na als ik in hun taal reageer.

We zijn gaan sporten bij Hercules, een gym in Nafplio. Geen sportschool, hebben we inmiddels geleerd, want dat zijn voetbal- of turnverenigingen. Of Taikwondoclubs. Wij willen fitness en dat is hier gym.
We melden ons bij Hercules zelf, die ons met enige opgetogenheid accepteert. Met dezelfde opgetogenheid schrijven we ons in, voor een jaartarief waarvoor je in Nederland slechts twee maanden krijgt.

‘Oh, Ollandía…’ Hij zweet peultjes, Hercules, om zich zo goed mogelijk uit te drukken.
‘You know, Ik ben ook geen Griek, ik ben Roemeen’, verklaart hij met een zucht, als hij vergeefs naar wat Engelse woorden zoekt en elektronische ledenkaartjes voor ons in orde maakt.
‘Ik spreek wel Engels, en Frans, ja ook Grieks natuurlijk, maar ik dénk altijd nog in het Roemeens. Dus, pff…’, een trouwhartige blik, ‘soms kost het tijd!’ 
Vertel mij wat. Als ik in het Grieks moet, kost mij dat zeeën van tijd voordat er uit komt wat ik wil. 

‘Kalimera!’ hoor ik weer, op weg naar kleedkamer. Een vrouw knikt me toe, fluistert iets in het oor van een andere dame die me vervolgens nieuwsgierig opneemt. Ze raken er niet aan gewend, kennelijk, misschien zet er nooit een buitenlander voet in de gym.‘Niederlande, nicht?‘ vraagt een dame me in de kleedkamer. ‘Heb ik gehoord. Ik heb daar een tijdje gewerkt, in Nederland…’ Ze schenkt me een verwachtingsvolle blik. Welwillend knik ik haar toe. ‘Echt? Ach so!’ 
‘Auf Wiedersehen,’ groet ze me, met nogal wat enthousiasme. Maar dat gaat me te ver. Engels? prima. Maar ik wil niet in het Duits. Ik hou vol in het Grieks, bezienswaardigheid of niet.

Giea sas!