Ik glibber naar de overkant, naar de veilige grasstrook. Daar kan ik tenminste gewoon lopen zonder op mijn snuit te gaan. Van fietsen is geen sprake natuurlijk en geen mens krijgt me nu in een auto.
We treffen het wel zeg. Het is hartstikke koud in Nederland. Het vriest, en wat veel erger is: het ijzelt. Door de voortdurend aanhoudende temperatuur onder nul blijft het nu eeuwig glad in de wijk. Stoepen zijn onbegaanbaar, de straten ijsbanen.
Wat doe ik hier?
Per ongeluk gluur ik op de weersverwachting voor ons dorp Velanidia, 3000 kilometer zuidoostwaarts, maar knarsetandend klik ik die heel snel weer weg. Verdorie. Het is daar 22 graden, zonnetje erbij, een enkel groeizaam buitje. Voor mijn oog zie ik de tuin ervan genieten. Ik wíl het helemaal niet weten!
Wat doe ik dan toch hier, in het ijskoude Ypenburg?
Kijk dan ook níet.
