‘Hoe gaat het?’ vraag ik Oudste, via de app. ‘Nog nieuws?’
Het duurt uren voordat er een antwoord komt, maar ja, hij behoort tot het werkende deel van de bevolking, dus dan zijn er andere prioriteiten.
‘Niet echt nieuws, gaat z’n gangetje!’ meldt hij nonchalant. ‘Beetje druk met werk, maar volgende week ben ik lekker vrij.’
Dat is best bijzonder. Oudste neemt zelden zomaar vakantie op. Hij moet een oceaan aan vrije dagen hebben. ‘Ga je iets leuks doen?’
‘Ja, een paar dagen naar Londen!’
Londen! Leuk!
‘Met de trein, kijken hoe dat is,’ vervolgt hij dan.
Op zijn leeftijd deed ik dat ook. Stedentripjes en zo. In mijn eentje, toen nog. Daar genoot ik van. Oudste ging ook al een paar keer alleen. Australië, Portugal. Dus zie ik hem nu ook wel naar Londen gaan. Even weg, na een paar lastige maanden. Maar mijn moederlijke nieuwsgierigheid wint het. ‘Alleen?’
’Nee, samen met iemand,’ tikt hij.
Ik ben niet verbaasd, hij heeft een ruime vriendenkring. ‘Dat is gezellig,’ antwoord ik dus.
Een volgende reactie blijft even uit, tot de puntjes van de app weer gaan huppelen. Hij is aan het typen.
‘Een vriendin,’ verschijnt er dan. Er ontplooit zich een glimlach rond mijn mond, terwijl de stipjes verderhuppelen. ‘Maar daar vertel ik later wel wat meer over!’
Ah. Mijn grijnst verbreedt zich. ‘Oh, nou word ik heel nieuwsgierig!’
‘Ja,’ typt hij, ‘dat dacht ik al. Maar eerst maar even kijken hoe het gaat in Londen :-)’
Nog nieuws?
Niet echt.
Ehh…?