Het was ergens halverwege de zeventiende eeuw toen de heilige Anastasios midden in Nafplio door een woeste menigte moslims gelyncht werd, omdat hij weigerde zich te bekeren. De man werd direct martelaar en heilig verklaard, met bijbehorende kerk – de Agios Anastasios. Vervolgens benoemde men hem tot schutspatroon van de stad Nafplio. Jaarlijks gaat ter herdenking hiervan een processie door de stad. Op 1 februari. Maar dat wisten wij allemaal niet.
En zou echt allemaal niet zo erg zijn, want ook de arme Anastasios verdient aandacht, maar daar stonden we weer, tevergeefs, verbluft, beetje treurig, voor dichte deuren. Bij onze gym, bij Lidl. Is er vandaag iets aan de hand? Is er een feest? Ik dacht nog wel dat ik de Griekse feestdagen nu langzaamaan wel op een rijtje had. Όχι-dag, 25 maart, we trappen er echt niet meer in. Zelfs zes januari heb ik in de smiezen.
Dat heb ik ook, blijkt dan. Op een rijtje. Want Nafplio heeft haar eigen stadsevenementen, bovenop de landelijke. Heilige dagen. Allemaal festiviteiten die aangegrepen worden om alles dicht te gooien. De winkels, supermarkten, de sportschool. Alles. Dus belanden wij voor dichte deuren.
Het is de dag van de heilige martelaar Anastasios, dus. Vandaag, 1 februari. Maar dat wisten we vanochtend allemaal niet.
