Het gebeurt op het stoepje aan de rand van de parkeerplaats bij de Well, het grote Chinese warenhuis naast onze sportschool Hercules. Ze hebben er alles. Alleen is niet alles van even goede kwaliteit, weten we uit eigen ervaring, maar goedkope Chinese namaakproducten.
Daar dus.
We lopen een beetje te ginnegappen. Paul maakt een onverwachte beweging naar mij toe en ik verlies mijn evenwicht, waarna ik over mijn eigen tenen struikel en dan is er geen redden meer aan. Met een elegante zwaai beland ik in de goot.
Bam.
‘Wat doe je nou?’ Geschrokken hijst Paul me weer overeind – dat valt heus niet mee. Ik spied om me heen en constateer dat er minstens drie mensen getuige zijn geweest en dat is nog het ergste van alles.
‘Struikelen.’ Een beetje van slag beantwoord ik Pauls vraag. Want ik ben nog niet helemaal stabiel door mijn gammele knie. Die is nu wel zo goed als genezen, maar ik vertrouw het ding nog niet.
‘Nu heb ik een tweede zere knie’, constateer ik. En een zere heup, arm en hand, maar dat zeg ik er niet bij. Inmiddels sta ik weer op twee voeten.
‘Are you okay?’ Nu pas zie ik het bezorgde gezicht van een van de getuigen. Wat aardig! Ik stel de jongeman gerust dat het weer prima gaat, dank je! Paul twijfelt daaraan en grijpt mijn hand als ik in beweging kom. Ik loop de winkel in. Met twee knikkende knietjes. Mijn hemel. Is de aftakeling nu al begonnen?
