Het is een enorm kabaal, midden in de nacht. Gekletter, geraas. Alsof een kudde koeien onze metalen buitentrap afrent. Met vier poten tegelijk springt Mickey op bed, geeft me een geschrokken likje over mijn hand. ‘Poezen, denk ik, Mickey,’ mompel ik, niet bereid om echt wakker te worden op dit tijdstip.
Ik herhaal dit als Paul me fluisterend vraagt wat dat kabaal was. ‘Oh, poezen, denk ik’. Die zitten elkaar wel vaker achterna ’s nachts. Wel heel luidruchtig deze keer, trouwens. Paul gluurt naar buiten, maar er is niks te zien vanuit ons raam. Lekker verder slapen is wat mij betreft het beste dat ik nu kan doen.
Hè?
Een paar uur later sta ik al even voor het raam, als ik het eindelijk zie. Raar eigenlijk dat zoiets niet direct opvalt. Verhip!
‘Joh. De schoorsteen ligt in de tuin!’
Paul staat al naast me. Totaal verbijsterd laten we de onverwachte aanblik tot ons doordringen. Onze glimmende metalen buis, de schoorsteen van onze gekoesterde houtkachel, nog maar een dik jaar geleden geplaatst door de timmerman met dat jaloersmakende mooie lange golvende haar. Daar ligt hij, tussen de rozemarijn. De schoorsteen, niet de timmerman.
‘Was dát het dan?’ vraagt Paul enigszins verdwaasd, ‘Wat we hoorden vannacht?’
De complete schoorsteen is naar beneden gevallen. Met daverend geraas via het metalen hekwerk op het terras rechtstreeks de struiken in. De bevestigingsbalk steekt dwars door onze groencontainer. Maar het heeft niet eens gewaaid! Hij moet dan al een tijdje steeds losser zijn gaan zitten.
Ik denk aan de valse beschuldiging naar de katten. Het was ook wel een heel erg hard gedonder. Bovendien hebben we ze hier al maanden niet meer gesignaleerd.
Wat er dan plaatsvindt, is on-Grieks te noemen.
Nee, niet dat onze huisbaas Kyri per ommegaand reageert op onze noodkreet. Dat doet hij altijd bij een spoedgeval.
Het is de reparatieploeg. Binnen een half uur staan ze in hun oude pick-up voor ons hek. Twee mannen, gewapend met een ladder en gereedschapsdoos. De een roept ons een volijk kalimera toe, zijn compagnon kijkt stuurs rond met een dreigend gezicht als van een bokser. Oh, niet de timmerman van vorig jaar dus.
Maar wacht. Binnen. Een. Half. Uur? Wat heeft Kyri tegen ze gezegd?
Diepzinnig bekijken de twee mannen de schoorsteenbuis, vervolgens de plek waar hij vandaan komt – grote gaten in de overkapping van het terras.
Er moeten nieuwe schroeven komen, dat staat vast. Langere.
Zwijgzaam verrichten ze het werk dat ze moeten doen. Nieuwe schroeven halen, boren, timmeren, vastdraaien en weer opruimen. Bijna hadden we ze gemist, nog net op tijd kon Paul opspringen om ze wat zakgeld toe te stoppen.
Hij zit weer vast, de schoorsteen. Maar hij heeft wat deukjes opgelopen.