‘Hier is ook nieuws… grappig hoe dingen een soort van gelijk oplopen.’
Het Whatsappje komt van mijn zus, een paar dagen nadat wij neergestreken zijn in ons Griekse huis.
‘Want eergisteren,’ vervolgt ze, ‘hebben wij een huis gekocht in Frankrijk!’
Wát?
Mijn mond zakt open en tegelijkertijd schiet ik in een giechelbui omdat ik gewoon niet verbaasd ben. Nee. Ons hele leven zijn dingen bij ons gelijk opgelopen. Dezelfde studie, allebei later het vakgebied weer verlaten. Tegelijk het ouderlijk huis uitgevlogen. Tegelijk huwen, echtgenoten met allebei een plaatsnaam als achternaam. Tegelijk zwanger, tot twee keer toe. Later echtgenoten met dezelfde voornaam. Paul en ik een huis in Griekenland, dus ik kan erop wachten dat haar ook iets dergelijks zou gaan gebeuren. En niet omdat we het erom dóen, nee hoor. Het is echt gewoon zoals het leven gaat. Dingen lopen bij ons altijd min of meer gelijk op.
‘Hier is ook nieuws… grappig hoe dingen een soort van gelijk oplopen.’
‘Ha! Dingen lopen vaker gelijk op bij ons’ antwoord ik dus als eenzelfde understatement, waarna een lading schaterende emoji’s mijn beeldscherm oprolt.
‘Prachtig huis, prachtige plek’, schrijft ze, ‘en ook (net als bij ons dus) heel stil en mooi uitzicht!’
Mijn zus – de flamboyante en wervelende versie van mij – en ik waren een tijd het contact verloren, maar na het overlijden van onze moeder heeft zich dat op ontspannen wijze helemaal hersteld, al zien we elkaar niet vaak. Maar dat is ook niet nodig. Vanmiddag waren ze bij ons hier in Den Haag.
Als vanouds konden we heerlijk beppen en tips en ervaringen uitgewisseld over jezelf vestigen in een buitenland. Al dan niet definitief.
Over zes weken vertrekken ze. Op de dag dat wij volgende week naar Griekenland terugrijden, krijgen zij de verhuisdozen.
‘Grappig hoe dingen een soort van gelijk oplopen.’