Gondola

Nou zeg. De herinneringen flitsten toch wel door mij heen. Negentien jaar geleden stond ik hier ook, op het Plaza San Marco in Venezia. Mij werd toen volgens de familietraditie een gouden gondeltje overhandigd. Alle vrouwelijke leden van de familie met die achternaam kregen er eentje om als halsketting te dragen. Ook de aangetrouwde, zoals ik. Nu sta ik er weer en ik kan constateren dat die periode ver achter me ligt.

De herinnering duw ik weg. Toen, daar, in de zomer van 1991, had ik geen vermoeden van de wending die mijn leven zou gaan maken, en van wat er op dat moment  al  werkelijk aan de hand was. In de verste verte kon ik toen vermoeden dat mijn toen kersverse echtgenoot zo’n bedrieglijke ON-echtgenoot was. Het gondeltje kreeg ik plechtig van mijn schoonouders, die mij later als een baksteen zouden laten vallen toen ze in de gaten kregen dat ik – als ex-schoondochter – niet bereid was de zaak in de doofpot te stoppen en zo wereld om te tuin te blijven leiden omwille van de zogeheten ‘goede naam’ van de familie.

Nu, zomer 2010, kan ik daar in die stad zijn zonder nare bijgedachtes of gevoelens. We zijn er, omdat de jongens, ook behept met die achternaam, er toch minstens een keer geweest moeten zijn. En omdat het gewoon een aparte stad is. Per vaporetto, de stadsboot, varen we door de hoofdstraat, het Canal Grande, waar ik bewonderend de gondolieres bekijk die schijnbaar moeiteloos hun kostbare vaartuig door zowel  de smalle steegjes als door het chaotische, drukbevaarde Canal Grande laveren.Tussen de tochtjes met de vaporetto’s vergapen de jongens zich aan de stalletjes die uitpuilen van de Venetiaanse maskers, hoedjes, zonnebrillen en andere snuisterijen. Sander koopt ze zowat leeg, hij slaat enthousiast in wat hij wil hebben, tot zijn budget op nul staat. Zijn aankopen koestert hij als de kostbaarder schatten. Olaf’s doel is een zonnebril. Hij schaft er twee aan en is er apetrots op. Dat over  een paar dagen er al eentje kapot gaat,  omdat hij erop gaat zitten, weet hij nu nog niet…..

O ja, oorbellen. Die kocht ik toen, hier. De herinnering komt even boven en  ik laat hemweer los.Ik koop nu niks in Venezia, maar neem me voor om volgende week in Firenze mijn slag te slaan.

(Visited 20 times)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *