Op de overigens uitstekende Griekse snelwegen kom je ze tegen, onvermijdelijk. Tolhuisjes.
Niet simpel een kaartje trekken bij de oprit om vervolgens af te rekenen als je de weg verlaat, nee. Hier versperren ze om de zoveel kilometer de weg, in ieder geval bij alle provincie- of districtsgrenzen. Ieder gebied heft zijn eigen tol en je levert dus elke keer kleine bedragjes af tussen pakweg één en tweeënhalve euro.
Voor mij als bijrijder ontvouwt zich dan een interessant schouwspel. De tolmedewerker in het krappe, hoge hokje blijft onzichtbaar en Paul reikt de verschuldigde munten omhoog, die gretig uit zijn hand getrokken worden. Daarna begint het.
Vanuit de lucht verschijnt een handje, met vingers die een verfrommeld reçu’tje vastklemmen met daarin wisselmuntjes gepropt, dat als geheel in de hand van de bestuurder geduwd wordt, zoals je een kind een snoepje geeft.
Maar die vingers! De nageltjes! Al die nageltjes in alle kleuren van de regenboog. Vanuit de lucht hangen ze voor het autoraam, laten hun frommel los en worden weer ingetrokken. Rode nagels, witte, blauwe, korte, lange, puntige, rose en paars, ja, zelfs handjes met elke nagel een andere kleur. Ook transparante lak schiet voorbij en het enige handje met ongelakte, maar wel keurig geknipte nagels valt extra op. Bij elk tolpoortje ben ik weer benieuwd wat ik nu zal zien.
Twee keer schrik ik op als er voor onze neus ineens een harige hand naar beneden zakt en een mannenstem ons begroet.
Nagels, in een rijke schakering aan kleuren en vormen. Of de kleur verband houdt et de mate van vriendelijkheid heb ik niet kunnen vaststellen. Verveeld zwijgen wisselt af met vrolijk Efcharisto poli en Geia sas!
Vol verwachting richt ik mijn ogen op het laatste hokje voor de luchthaven, maar diepe teleurstelling is mijn deel. Er verschijnt niets. Voor onze neus hangt een mandje om je muntjes in te werpen. Geen intermenselijk contact met nageltjes
Een bepaald on-Grieks afscheid van dit heerlijke land.