Huis 3

De Griekse landschildpad kijkt ons stomverbaasd aan als het hek waar hij pal achter zit, wordt opengeschoven. Ik zie hem denken. Wat moeten zij nou hier? Weg rust! Hij schudt zijn koppetje en schuifelt de struiken in.
Huiseigenares Vicky giechelt. ‘Waar komt die nou vandaan?’ terwijl haar broer het huis inloopt en alle ramen opent.

We zijn bij kandidaathuis nummer drie. Een familiehuis, gemeubileerd en van alle gemakken voorzien te huur aangeboden.
‘Zo veel herinneringen!’ mijmert Vicky. ‘Feestjes, familieweekenden, weet je… Een huis vol dierbare herinneringen…’

Wíl ze het eigenlijk wel verhuren? vraag ik me in stilte af. Het doet haar duidelijk veel om door het huis te lopen en alles aan ons te laten zien. Haar broer fungeert voornamelijk als deur- en ramenopener en als voorziener van wat technische details. Zijn stem horen we nauwelijks.
‘Dit was altijd mij favoriete kamer. En ja, dat terras, zo heerlijk ‘s avonds…’ Weemoedig loopt ze verder.
‘Mijn vader heeft dit huis zelf gebouwd, weet u. U ziet het, helemaal van natuursteen. En we zijn hem verloren, een paar jaar geleden.’
‘Waarom woon je hier zelf niet?’ vraagt Paul haar op een gegeven moment.
‘Oh, nee!’ Ze klinkt resoluut. ‘Ik woon en werk in Athene. En mijn broer in Kalamata. Dus dat gaat helemaal niet!’ 
Maar als je het mij vraagt, zou ze diep in haar hart niets liever doen dan zich hier vestigen.

Als we midden tussen diepgewortelde Grieken in een klein, afgelegen dorp willen wonen, zonder enige voorziening – zelfs geen winkel of kroeg – dan is dit ideaal. Willen we dat?|
‘Mijn grootmoeder woont hier in het dorp,’ vertelt ze.  
Ah, oma zou het huis dus wel een beetje in de gaten blijven houden.

‘Wat zijn uw plannen, als u dit huurt?’ informeert ze bijna terloops, terwijl we de tuin inlopen. ‘O, dat is perfect hier, dan!’ roept ze uit, nadat Paul haar onze ideeën heeft verteld. ‘En zoek je rust? Als je érgens tot rust kan komen, is het hier!’
Dat geloof ik onmiddellijk. De tuin is geweldig, met olijfbomen, citroenen en oleanders. We horen allen vogels en krekels. Fantastisch, in ieder geval voor een vakantie van twee maanden.

‘Kijk, daar kweekte mijn vader tomaten en zo.’ Ze wijst naar een hoekje, weer terug in haar verleden. ‘En groente, kruiden….’ 
Nu is het een kleine wildernis, maar met een beetje fantasie zie ik de tomaten, bonen en rozemarijn welig tieren. Dat wil ik ook wel.

Het huis is heerlijk. Nadeel is wel dat het gemeubileerd is, maar het krijgt een negen en een half. De locatie is prachtig, als je je volledig zou willen afzonderen. Maar zoals ik me al afvroeg: willen we dat?