Als

Ze moest eens weten.
We halen de spullen van de pallets die de Griekse transporteur op het erf heeft afgeleverd en daar verschijnen ze, vanachter het  zwarte plastic. De fauteuil en de klok.
De fauteuil die zo vreselijk lekker zit, de klok die ik stiekem al decennia lang heel mooi had gevonden. De afgelopen drieënhalf jaar stonden ze al bij ons thuis, en nu zijn ze mee naar Griekenland.

Ze moest eens weten. 
Haar spullen in Griekenland, een land waar ze zelf nooit van zijn leven heen wilde. ‘Vreselijk. Veel te heet’, blies ze altijd direct, niets begrijpend van ons enthousiasme en grote wens om ons in dat heerlijke land voor een groot deel van het jaar te vestigen.
‘Waarom zou je?’ was haar nijdige repliek. ‘Je kan toch ook gewoon met vakantie gaan elk jaar?’ Een moeilijk te begrijpen reactie uit de mond van iemand die jarenlang verzucht heeft veel liever in Oostenrijk te willen wonen. 
Ik zou haar goedkeuring zeer zeker niet krijgen, want ze vond het maar onzin allemaal. Dus ik heb het er nooit meer met haar over gehad.

Ze moest eens weten. 
Ik trek het zwarte plastic van de pallet af en til de meubels het Griekse huis in. Haar fauteuil en haar klok.  

Ruim drieënhalf jaar geleden overleed ze, mijn moeder. 
Haar stoel, haar klok, en haar dochter in Griekenland. Als ze dat geweten had..