Heel zacht hoor ik onze slaapkamerdeur opengaan. Het is zondagochtend, vroeg. Zeven uur of zo. Ik had hem een paar minuten geleden op de brommer al horen thuiskomen, mijn jongste, na zijn eerste feest dat de hele nacht geduurd heeft. Dat hij een paar keer de trap op en af stormde, deed mij al fronsen. Wat zou er zijn?
‘Mam. ‘
Ik ben al klaarwakker natuurlijk.
‘Ik ben m ’n Blackberry verloren. Ik ga de route even terug, op de fiets……. ‘
Blackberry verloren? Hoe krijgt hij dat voor elkaar dan?
‘Ja, het ene moment zat hij nog in m ’n zak en toen ineens niet meer. Hij is eruit gevallen…. ‘
Er komt van alles in me op wat ik zou kunnen zeggen. Hoe vaak heb ik hem er niet op gewezen dat zijn losse telefoon zo makkelijk uit zijn zak kan glijden? Vooral als hij op de brommer zit? Ik slik het echter in.
‘Hij moet ergens liggen, ‘ gaat hij door. ‘Ik ga dus even terug ‘.
‘Goed, ‘ mompel ik zuchtend. ‘Succes. ‘
De kans dat hij hem terugvindt, acht ik niet zo heel groot. Ondanks het onchritelijk vroege tijdstip voor een zondag, zijn er altijd wel mensen op straat. En wie brengt nou een op straat gevonden Blackberry netjes naar het Bureau Gevonden Voorwerpen van het politiebureau?
‘,’ Het is een uur later als de slaapkamerdeur opnieuw opengaat.
‘Niks gevonden ‘, fluistert hij teleurgesteld. ‘Hij ligt nergens. Ik heb zelfs onder geparkeerde auto ’s gekeken…. ‘ Op mijn advies laat hij zijn nummer wel direct blokkeren.
Ik vind het wel sneu. Sander en zijn Blackberry waren onafscheidelijk. Zijn duimen staan helemaal in de berichtjes-tik-stand. Op twitter plaatst ik een oproep met een verzoek tot retweeten. Want misschien is die telefoon toch door iemand gevonden…. Tegen beter weten in natuurlijk.
Maar wat moet hij nu? Zonder elektronisch sociaal netwerk? Mijn jongste besluit om als overbrugging in ieder geval maar een prepaid-kaart te kopen voor zijn oude mobieltje, dat hij weet op te diepen uit een la. Voordeel bij dit alles is dat zijn abonnement over een maand of twee toch al af zal lopen, dus op internet begint hij naar aanbiedingen te speuren voor een nieuw toestel.
En aanbiedingen zijn er volop, alleen gelden die voor nieuwe klanten. Maar wat een moeite dat kost om hem dat aan zijn verstand te peuteren! Hij gelooft dat gewoon niet.
Tot de dag eindelijk aanbreekt dat hij van KPN zijn abonnement mag vernieuwen. En dus ook een nieuwe telefoon mag uitzoeken! Knarsetandend moet hij dan al die mooie aanbiedingen vergeten. Ik had gelijk, natuurlijk. Maar gelukkig komt er wel iets uit. Hij gaat voor een gunstig abonnement met een Samsung Galaxy en laat hem direct toesturen.
Als het doosje de volgende dag arriveert, is Sander de koning te rijk. Onmiddellijk wil hij het toestel in gebruik nemen, maar hoe groot is de frustratie als dat niet lukt.
Het duurt nog een hele dag voordat we erachter zijn dat KPN vergeten is een nieuw sim-kaartje mee te sturen. Wel het raamwerkje waar je normaal gesproken dat kaartje uit moet drukken.
Het zit niet mee. Maar na een rondje KPN-winkel met als oogst een nieuw kaartje is het dan zover.
‘Voorlopig zullen we van Sander alleen zijn kruin zien, ‘ voorspelt mijn lief.
Vanaf nu zijn ze onafscheidelijk, Sander en zijn Samsung Galaxy II.