Wel niet wel

Afgelast was het, geannuleerd, onze vakantie in juni, maar een nieuw plan gaf ons vooruitzichten in september. Dat was nog zo ver weg, dat moest toch kunnen? Dan zal het allemaal wel weer mee vallen.
Niet, dus.

‘Weet je wat?,’ zegt Paul vrolijk, ‘laten we met de boot gaan. De ferry, van Italië naar Griekenland.’
Want dat gedoe met mondkapjes in het vliegtuig en ook al op Schiphol, úren lang dus, dat zien we niet zitten. Opgepropt met z’n allen in het vliegtuig – waar ik eerst nog een soort droombeeld had van 1,5 m afstand en heerlijk de ruimte, met weinig passagiers – nee, dank je.
Dus die boot is een topidee! Ik stippel gelijk een nieuwe reis uit. Uiteindelijk lukt het om boottickets te boeken, dus ons staat niets meer in de weg. Dacht ik.

Tot het zwartgallige bericht over een verplichte test die je kort voor vertrek moet doen als je naar Griekenland wilt. De Grieken zien Nederland als risicovol, terwijl het bij hen allemaal nog heel erg meevalt en dat willen ze graag zo houden. Dat snap ik. Maar shit.
‘Dat gaat niet’, zeg ik mismoedig. ’72 uur van te voren is te kort. De hele reis kost al meer dan 72 uur!’ 

Ik stuur een mail naar ons contactpersoon Elefteria van de ferry-maatschappij om alles te annuleren en begin mijn wonden te likken. Maar dan zit het mee! Het blijkt dat ferry-toeristen geen test hoeven te overhandigen. Ha. Het virus heeft een hekel aan deze mensen, denk ik, en verzamelt zich en masse op de vliegtuig-toerist. Dat is mazzel.
‘We gaan tóch!’ juich ik. Het gaat tóch door!
Dus de koffers zijn snel van de zolder gesleept. Vol goede moed print ik tickets en bevestigingen uit, wat ik nog niet had gedaan, want je weet maar nooit. Ik sta met mijn stapeltje papier in handen als Pling het bericht opplopt.

‘Ja, maar als je terugkeert vanuit Griekenland en Italië in wil, moet je een zeer recente negatieve test hebben!’ meldt de Italiaanse overheid streng. We zullen jullie krijgen! is wat erin doorklinkt. Dat ik maar niet moet denken dat het allemaal zo makkelijk gaat allemaal, dus. 
Mijn stapeltje printjes verdwijnt in de papierbak. In Griekenland een test doen zeker, vlak voor vertrek en de uitslag binnen 24 uur ontvangen? Ja dag. Dat geloof je toch zelf niet?
‘Dan houdt het op’, verzucht Paul, de handen ten hemel werpend. ‘Wat nu?’
We maken een Plan B.  ‘Weet je, Duitsland is ook leuk, toch?’

Doelloos zit ik te surfen op Internet, maar niks spreekt me echt aan. Ik kan het allemaal niet meer zo goed vinden.
Tot Paul dan ineens met een nieuw idee komt. ‘Als we nou gaan vliegen, en niet met de boot gaan? Het moet dan maar even met die domme kapjes, maar dan kunnen we wel onze reis maken!’ 
Dat was precies wat ik nodig had om met hernieuwde energie overeind te veren en meteen aan een berekening voor vlucht en autohuur te beginnen. En ja, dan moeten we wel even een test laten doen natuurlijk.

‘Het kan!’ roep ik enthousiast. Plan C is gemaakt en ik annuleer de boot alsnog. 
O, maar je hoeft helemaal geen test in Italië hoor, bliept dan onverwacht het mailtje van onze Elefteria. ‘Misschien nemen ze er een af als je van boot komt, maar het hoeft niet van te voren. En wie weet? is de regel dan allang weer afgeschaft. Tenslotte zijn we dan drie weken verder. Maar als je echt wilt annuleren…’

We kijken elkaar aan, de grijns op ons gezicht groeit. Weet je wat? We gaan gewoon. Een klik op delete en weg zijn plan B en C.
Ik pak de koffers, verzamel de kaarten en boottickets. 

We gaan. En we zien het allemaal wel.