Rinkeldekinkel. Daar gaat hij. En omdat ik in het halfdonker sta, zonder bril en mijn handen vol heb met een stapeltje opgevouwen kleding, kan ik niet zien wat er gebeurt. Ik voel alleen dat hij weer van mijn vinger valt. Rinkeldekinkel op de grond. En weg is hij. Spoorloos. Mijn …
‘Ja klopt, wij zijn thuis! Ja hoor natuurlijk wil ik wel voor jouw hamster zorgen. Een dwerghamster! Speedy heet hij, okee en wat zeg je? O, hij bijt? Hij bijt hard? Nou, ik zal op mijn vingers passen……
Het is hartstikke mooi: een CombiPass voor honderd musea en het openbaar vervoer. Twee dagen geldig en nergens wachtrijen! Natuurlijk nemen we die. Online bestellen we ze, drie dagen voor we afreizen naar Parijs. Ze worden bij het hotel afgeleverd een dag voor aankomst, zo wordt ons gegarandeerd.
Als je er vertoeft, moet je er ook in. Dus hijsen wij ons in bakpak, Paul en ik, en gaan ook wij te water in het Gardameer. De jongens gaan elke dag een paar uur, al dan niet vrijwillig in Sanders’ geval, want die moet af en toe op het …
Nou zeg. De herinneringen flitsten toch wel door mij heen. Negentien jaar geleden stond ik hier ook, op het Plaza San Marco in Venezia. Mij werd toen volgens de familietraditie een gouden gondeltje overhandigd. Alle vrouwelijke leden van de familie met die achternaam kregen er eentje om als halsketting te …
Zodra ik het thuis in de brochure lees, weet ik het al. ‘Badmuts verplicht’. Met grote grijns blader ik verder, maar zonder resultaat. Overal staat het, bij alle campings-met-zwembad. ‘Badmuts verplicht’. De Italiaanse zwembadwaterzuivering is kennelijk op het Hollandse niveau van 1975. Dat gaat-ie niet doen, denk ik gelijk, gnuivend.
De herinnering aan Castellane 2008 komt even boven. Vaak denk ik daar nog aan terug, want wat hebben we het daar geweldig gehad…..
Zo rond half tien schalt het over het terrein; elke dag. De uiterst vriendelijke dames van de receptie veranderen dan in strenge meesteressen. Zij nemen een microfoon ter hand en doen mededelingen die tot in het klooster te horen moeten zijn. Luid, maar helaas onverstaanbaar. En ze doen hun best …
Het is net alsof ik een tenniswedstrijd zit te kijken. 4-4! Dat is het eerste wat ik zie, al na een half uur, en van pret spring ik direct van mijn stoel. Binnen een paar uur verandert het rap. Van 6-4 naar 8-5 en dan – ooooohhhhh! – 10-8!!
Ik was nog nooit geïnterviewd. Paul en ik zitten te wachten tot de deelnemers aan de workshop Leven in je Lijf voor de Ypenburgse Ondernemers binnenvallen. Dat doen ze, druppelsgewijs. De eerste die er is, vat gelijk de koe bij de hoorns en richt zich tot mij.
Als hij thuiskomst, zien we het al. Slechte zin. Puber, nog steeds wel. Inwendig zucht ik, want als we niet oppassen, gaat deze slechte zin alles overheersen, weet ik uit ervaring. Dus neem ik me voor om mij niet te laten beïnvloeden , we gaan zo aan tafel en ik …
Morgen is het zover. Het eindexamen begint en mijn jongste doet eraan mee. Met frisse tegenzin en niet vrijwillig, maar toch enthousiast. Want het doel is immers om van die school af te komen?
‘Paul!’ Sander straalt met deze oproep de zekerheid uit dat zijn mededeling op hoge prijs zal worden gesteld. ‘Paul!’ Mijn lief tikt toch eerst even een zin af van de mail die hij aan het beantwoorden is, voordat zijn wenkbrauwen omhoog gaan. ‘Spreek!’ zegt hij dan, nog half met de …
Hij knijpt hem nu echt wel. Eindelijk. In vrij onverschillige toestand heeft hij zijn eindexamens gedaan, hij ging daar heen als het tijd was om te gaan, om vooral niet te laat te komen. Want dáár knijpt hij hem wel altijd voor, al zestien jaar, mijn jongste zoon. Niet voor …
